'Goeie reis, ouwe rocker. Wat zal de hemel rocken met zijn komst'

Het is een hele overgang voor hem om vanuit zijn huis naar het ziekenhuis en nu weer in het hospice terecht te komen. Een grote rust en stilte vallen over hem heen. Geen nare onderzoeken meer, geen moeilijke vragen meer en geen onduidelijkheden meer. De primaire tumor, de tumor die alle uitzaaiingen in zijn lichaam heeft veroorzaakt, is niet gevonden. En alle behandelingen om alles te bestrijden, hebben niet geholpen. Harry is uitbehandeld.

Het is de vraag of hij het besef heeft waar hij is en waarom hij hier is, want Harry heeft het syndroom van Korsakov. Dit is een ziekte waarbij je lijdt aan geheugenverlies en een ernstige leerstoornis en gebrekkig ziekte-inzicht hebt. Het recente geheugen is het zwaarst beschadigd; oude herinneringen blijven beter bewaard. Je probeert steeds de reden van zijn verblijf uit te leggen, maar hij is het al snel weer vergeten.

Stil en gelaten brengt hij zijn dagen door. De energie en kracht vloeien steeds verder zijn lichaam uit. Gelukkig weet hij wel altijd zijn alarmknopje te vinden, dat met een bandje om zijn pols bevestigd is. Hij roept, wij komen, maar de reden waarom hij roept is hij al snel vergeten. En met de weinige woorden en trachtende gebaren die hij geeft, is het voor ons een grote uitdaging om hem te begrijpen.

Harry heeft een kleine sociale kring en heeft daarom weinig bezoek. Ook deze middag, waarop ik dienst heb, is er geen bezoek. Ik loop elk uur zijn kamer in om te kijken of alles naar wens is. Harry slaapt echter veel en is in zichzelf gekeerd. Er heeft zich tot nu toe nog geen moment voorgedaan om even contact met hem te kunnen maken. Ik observeer zijn ademhaling, die rustig en ontspannen is. Zijn ogen zijn half open, maar staren in het niets. Al dagen ligt hij er hetzelfde bij. En als hij heel even bij is, komt het door de pijn die hem uit zijn stille wereldje haalt.

Ineens zie ik vanuit mijn ooghoeken een USB-stick in zijn stereo steken. We vragen altijd aan de naaste familie of zij muziek van thuis willen meebrengen. Muziek die, als er geen woorden meer zijn, nog vaak fijne herinneringen van het geleefde leven aan de zieke kunnen geven.

Nieuwsgierig naar wat deze muziek met Harry zal doen, druk ik op de 'on' knop van het apparaat. De stick laadt zich en eigenlijk heb ik geen idee hoe hard het volume staat. Voor ik het weet, begint de band Guns 'N Roses een keihard elektrische gitaarintro van het nummer 'Sweet child of mine' in te zetten. Harry schiet vanuit zijn in-zichzelf-verborgen wereldje omlaag in het hier-en-nu. Hij veert omhoog en zijn ogen zijn wijd opengesperd.

Ik schrik enorm, want het vredige hospice is in één klap een house of rock! Al draaiend en drukkend op alle knopjes van het apparaat zoek ik hoe ik het volume zachter kan zetten. Ik denk dat mijn ogen, van schrik, net zo groot zijn als die van Harry. Gelukkig lukt het me om het volume lager te krijgen en ik kijk meteen weer naar Harry. Voor het eerst sinds zijn verblijf zie ik een grote grijns op zijn gezicht en zijn hoofd knikt mee met het ritme van de muziek.

Harry genoot, en heel even was hij weer helder van geest en in het hier-en-nu. Zijn zintuigen kwamen weer tot leven. Een uur lang genoot hij van zijn eigen muziek. Hij kreeg een fris, koud perenijsje en dronk wat cola, iets wat de laatste dagen niet meer lukte.

Nog heel even hier, nog heel even... Want daarna vallen je ogen voorgoed dicht. Om het hier-en-nu te verruilen voor de eeuwigheid. Na een uurtje verzonk Harry weer in zijn eigen wereld, om vervolgens niet meer terug te komen. Heel af en toe nog door de pijn, die wij weer stilden met morfine, waarna hij weer weggleed.

Een paar dagen later overleed hij. Dank je wel, dat ik even mocht zien hoe je in het leven stond. Mijn gedachten konden het niet laten om te zeggen: 'Goeie reis, ouwe rocker', want tjee: wat zal de hemel rocken met zijn komst!

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-.'