‘Lach nou maar mee, anders krijg je het DOODsbenauwd’

'Doodgewoon'

‘Hé jij weer eens hier!’, zegt ze opgewekt als ik binnenstap. Het was ondertussen alweer ruim vier maanden geleden dat ik hier voor het laatst was. ‘Ik had er liever wat levendiger bij gelegen hoor meid, maar ja, ik kreeg een DOODvonnis en daar moet ik mij maar naar gedragen’, zegt ze met een lach op haar gezicht. Haar humor, we noemden het eerder al eens haar galgenhumor.

Toen ze net te horen kreeg dat ze ziek was, ging ze in een sneltreinvaart de behandelingen in. Wekelijks kwam ik bij haar langs voor het afkoppelen van de chemotherapie en het verzorgen van de centrale lijn. Tot ze ‘schoon’ werd verklaard door de oncoloog en de therapie stopte.

Het liep voor haar helaas anders. Nu kom ik langs om een pompje met morfine aan te sluiten voor de pijn die ze in haar hele lijf heeft door de uitzaaiingen. De prognose? Korte levensduur.

Ik ga naast haar bed zitten, dat midden in de ruime woonkamer staat. We praten over de afgelopen periode. Wat het met haar heeft gedaan, hoe het met haar jonge gezin is en hoe ze zich op dit moment voelt. Ik zie langzaam haar blik veranderen, en die blik herken ik.

‘Het leven is wel een DOODlopend straatje, hoor’, zegt ze en ze begint te lachen. Ik doe mijn best om me nog een beetje in te houden. ‘Lach nou maar mee, anders krijg je het DOODsbenauwd’, zegt ze en begint nog harder te lachen. De manier waarop ze het woord 'dood' benoemt, maakt het hem.

Nu kan ook ik mijn lach niet meer inhouden en schater ik mee. ‘DOODsaai is het hier nooit’, proest ik. De tranen lopen bij ons beiden over de wangen als haar man binnenkomt lopen. ‘Alles goed hier?’, vraagt hij terwijl hij ons verbaasd aankijkt. ‘Goed? Dat is wel een DOODdoener, hoor’, zegt ze. Haar hele lijf gaat heen en weer van het lachen. En ik weet ondertussen ook niet meer waar ik het zoeken moet.

Haar man blijft stil en zijn gezicht vertrekt geen spier. Beiden worden we ook stil. Was de humor te hard?

‘Ik schaam mij DOOD!’, roept hij. En na het woord 'dood' begint hij te lachen en te huilen tegelijk. En wij doen mee. Opnieuw.

Met horten en stoten, omdat ik nauwelijks zuurstof binnenkrijg, zeg ik: ‘Ik lach mij DOOD.’

Zeker tien minuten lang lachen we, zonder nog een woord te delen. Inhouden lukt niet en dat hoeft ook niet.

Als de tranen van het lachen zijn weggeveegd en we wat op adem zijn, praten we verder over, hoe kan het ook anders, de dood. Het is bijna luchtig, maar komen toch tot de kern. Na het aansluiten van de pomp zeg ik gedag. ‘De dood lijkt wel DOODgewoon, hè,’ sluit ze af met een glimlach.

‘Fijn dat je dit DOODgewoon met mij wilde delen, mooi mens’, zeg ik als ik afscheid neem bij de achterdeur. ‘Nog eentje hoor! DOODgoede meid ben je’, roept ze mij nog na... Alle drie met een glimlach op ons gezicht na het bespreekbaar maken van het onderwerp ‘de dood’.