'Ik wil niet bewust meemaken dat ik doodga en wil slapen'

De familie is uitgeput. Hun geliefde man, vader, opa, oom en vriend ligt al enkele weken in het hospice. Ze hebben zijn achteruitgang dag in en dag uit meegemaakt. Hij heeft het erg moeilijk om zijn ziekte, met als gevolg de dood, te accepteren. In zijn hoofd kan hij hierin geen rust in krijgen. Daarom heeft hij zijn eigen gedachtegang ontwikkeld met het beeld dat hij hier tijdelijk ligt en snel weer naar huis kan gaan als hij opgeknapt is.

Thuis ging het niet meer. De blaaskanker zaaide verder uit. Uitgerust met twee opvangzakken van een blaaskatheter en een drain uit zijn nier, kwam hij uit het ziekenhuis. De tumor in zijn blaas drukt tegen zijn darmen, waardoor hij veel bijkomende problemen heeft. Zijn vrouw is gediagnostiseerd met beginnende dementie en kan de zorg niet meer aan. De familie is dankbaar dat er een plekje in het hospice voor hem is. Ieder dag gaat hij verder achteruit. De ziekte eist zijn tol en zorgt voor toenemend krachtsverlies. Als hij niet meer op zijn benen kan staan om naar het toilet te gaan, en hij alles wat hij eet niet meer binnen kan houden, komt het besef keihard binnen: 'Ik ga dood!'.

Hij wordt heen en weer geslingerd tussen enerzijds de angst om dood te gaan en anderzijds het verlangen naar rust en het einde van zijn lijden. Op een dag ziet hij het niet meer zitten en uit hij zijn onmacht naar zijn huisarts die met hem de mogelijkheden bespreekt. Zijn besluit staat vast: 'Ik wil niet bewust meemaken dat ik doodga en wil slapen'. De huisarts geeft hem nog twee dagen bedenktijd maar huilend herhaalt hij zijn wens: 'Ik wil gaan!'. De volgende dag zal zijn wens ingewilligd worden.

Na een diepbedroefd, zwaar, maar mooi afscheid van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen, en een slapeloze nacht, breekt de dag aan. De dag van zijn palliatieve sedatie. De dag om in diepe slaap te raken, zonder pijn, om zijn beoogde dood, onbewust tegemoet te gaan. De dag om verlost te worden van zijn onmacht om niet meer te kunnen doen wat hij wil. Verlossing van zijn pijn en het lijden. De huisarts, het technisch team, de verpleegkundigen en de apotheek stellen alles in werking om de sedatie te kunnen inzetten. Ook de kapster komt nog even langs om zijn haar voor de laatste keer te knippen.

Bij de verzorging in de ochtend is hij stellig: 'Ik voel me eigenlijk vandaag veel beter, ik wil nog niet in slaap gebracht worden'. Per direct wordt ook deze wens ingewilligd en de huisarts en familie wordt op de hoogte gebracht.

De familie, nog uitgeput van het afscheid van de avond ervoor, is ten einde raad. Voor hen is dit zo zwaar. Zijn vrouw is iedere dag van 15.00 uur tot 21.00 uur in het hospice naast zijn zijde en wordt in bescherming genomen door zijn kinderen. Ook zij worden heen en weer geslingerd met alle emoties, pijn van het dreigende gemis met alle gevolgen van dien. De familie kan de intensiteit van het bezoek even niet meer opbrengen. Wat is dit enorm veel om te verwerken en ook dit wordt ten volle gerespecteerd.

In het hospice gaat ondertussen alles door. De cassettes met medicatie verdwijnen in de koelkast. En de nieuwe wensen van meneer worden zonder omkijken in liefde ingewilligd. Alles om zijn laatste dagen, uren, momenten zo aangenaam mogelijk te maken totdat hij klaar is. Klaar om zijn kostbaar geleefde en geliefde leven achter zich te kunnen laten.