Blogger Verena: 'Vervolgens kijk ik in de spiegel en besef ik dat ik geregeld de handen vol heb aan… mezelf'

Toen ik dertig werd, nam ik me dan ook voor om ‘op zoek’ te gaan naar een serieuze relatie met een lieve, eerlijke en aantrekkelijke man en met het oog op het samen groeien en aan een toekomst bouwen, waarbij kinderen zeker in het verschiet lagen.

Twee maanden later kreeg ik een aanrijding en hebben deze gedachten lang ‘geparkeerd’ gestaan. De prioriteit lag toen bij de dag doorkomen met zo min mogelijk pijn en mezelf weer opnieuw leren kennen. Mijn referentiekader was veranderd en daarmee ook het vertrouwen in de kracht van mijn lichaam, mijn geheugen en andere hogere cognitieve functies die het lieten afweten. Anderen leren kennen zat er niet in; daar had ik simpelweg geen energie en ruimte voor. Nu, jaren later, kan ik beter met mijn - aanzienlijk verminderde - energie omgaan en zijn de gevolgen van een bepaalde activiteit voorspelbaarder geworden.

Hoe vanzelfsprekend het krijgen van een kind voor sommige mensen ook lijkt, ík heb er mijn vraagtekens bij… Ik ben wél nieuwsgierig en vraag me af hoe het zou zijn om een kindje in mij te dragen en voelen, hoe ik eruit zou zien, hoe het leven met z'n drietjes, viertjes, of vijven zou zijn, wat voor moeder ik zou zijn, enzovoort... Ik heb er een romantisch en idyllisch beeld bij! Maar vervolgens kijk ik in de spiegel en besef ik dat ik geregeld de handen vol heb aan… mezelf. 

Hoe kan ik dan de dag doorkomen met gebroken nachten? Als een mug mij momenteel uit mijn slaap houdt, functioneer ik de volgende dag al aanzienlijk minder. Wat als een kindje hetzelfde doet? Nacht, na nacht, na nacht? Het lot van de mug mag wel duidelijk zijn, maar met je kindje is het een heel ander verhaal… 

Het idyllische beeld maakt plaats voor zorgen. Een heleboel vragen, zoals of ik de dagelijkse overprikkeling wel aankan. Kinderen zijn nu eenmaal beweeglijk en druk. Ze zoeken de grens op en opvoeden is al een klus op zich; ook wanneer je fit bent. Ik vraag me af of ik leuke dingen zou kunnen doen met mijn kindje of vóór mijn kindje. Simpelweg vanwege de drukte, het bezoeken van een attractiepark, de zwemles bijwonen in het gegalm van het zwembad en naast het geluid dat de kinderen al maken vanwege hun enthousiasme. Kinderfeestjes, geleefd worden door de hobby’s die kinderen hebben en daardoor brengen/halen, enzovoort. Hoe bouw ik rustmomenten in?

Als ik mijn zorgen uit, krijg ik geregeld te horen dat je meegroeit met een kind; hij/zij is er pas over negen maanden. Dat klopt, maar hoeveel verbetering was er de afgelopen negen maanden? En in de negen maanden ervoor? Als ik zo hard vooruit zou gaan, had ik allang mijn fulltime baan terug… Iets wat het ouderschap ook is. Dat beangstigt mij.