'In het gangpad zag ik een vrouw liggen die verging van de pijn'

Om 17:35 uur Canadese tijd vertrok het vliegtuig richting Amsterdam. Zoals bij elke vlucht werd ook tijdens deze vlucht een voorlichting gegeven. Na het opstijgen mochten de gordels los en probeerde iedereen zich te ontspannen.

Is er een dokter aan boord?

Een uur later kwam er een spoedmededeling. 'Is er een dokter aan boord? Of iemand met een medische achtergrond? Meldt u zich dan alstublieft bij een van de stewardessen.' Toen ik de mededeling tijdens mijn ontspanningsmoment hoorde, stond ik meteen op en meldde ik me bij de stewardess. Zij begeleidde me naar achteren, waar de patiënt zich bevond. In het gangpad zag ik een vrouw liggen die verging van de pijn. Na enkele medische vragen te hebben gesteld, wist ik al snel dat dit niet de goede kant op zou gaan.

'Wat denkt u dat het is, mevrouw?', was de vraag die uit alle hoeken van het vliegtuig op mij afgevuurd werd. Ik gaf aan dat het een beginnende miskraam was en adviseerde om haar zo snel mogelijk naar een normale ruimte te brengen, in plaats van haar te laten liggen op de koude vloer bij de toiletten.

Gebrek aan medische middelen

Op mijn verzoek werden er twee tabletten paracetamol (500 mg) aan de vrouw gegeven. Grote Spa-flessen werden gevuld met warm water, zodat deze als kruik gebruikt konden worden. Uiteindelijk werd ze naar een fatsoenlijke plek gebracht en werd de medical kit aan mij gegeven. Toen ik het lijstje van medicijnen zag, schrok ik. Er was geen medicatie of medisch instrument voor zwangere vrouwen, en we hadden nog acht uur te gaan. Het eerste uur ging voorbij. De pijnstilling hielp, en de vrouw viel in slaap. Maar we wisten niet dat het ergste ons nog te wachten stond. 

Alles lag in mijn handen

Nog zeven uur van de vlucht te gaan en de miskraam ging van start. De vrouw had veel pijn, bloedverlies, weeën en persdrang. Er ontstond onrust bij het cabinepersoneel en de cockpitbemanning. Er werden verschillende noodlandingsopties bekeken en er werd contact gelegd met de medische hulp uit Amsterdam. Maar iedereen was afhankelijk van wat ik te melden had. Alles lag in mijn handen.

Zo snel mogelijk landen

Ondanks dat er geen medicatie aan boord was, moest er toch een manier worden bedacht om de miskraam langer te rekken. De bloeddruk van de vrouw daalde heel snel en ze begon te hyperventileren. Allemaal tekenen dat we zo snel mogelijk moesten landen. Maar de boodschap vanuit Amsterdam was duidelijk: 'Vlieg door naar Amsterdam. Landen is niet noodzakelijk.' Geen medicatie, geen noodlanding; wat een medische service... Een vlucht van negen uur die oneindig leek te duren.

Eindbestemming

Na veel persweeën hebben we de miskraam zoveel mogelijk tegengehouden. Met moeite haalden we de eindbestemming Amsterdam. Via de nooduitgang werd de vrouw met een brancard meegenomen naar het ziekenhuis. 

De hele vlucht heb ik met de vrouw en de stewardess op de grond gezeten. Geen gordels, geen stoel tijdens de landing; dat komt ook niet vaak voor. Negen uur lang wakker en helder blijven. Dat klinkt makkelijk, maar het was te vergelijken met een nachtdienst. Negen uur lang de verantwoordelijkheid moeten nemen over het redden van twee levens. Negen uur lang met handen en voeten te werk gaan, omdat het vliegtuig niet goed voorzien was van medische hulp. Het kindje heeft het helaas niet gered.