Verpleegkundige Eva - 'Voor jouw wens kon ik geen verschil maken, maar door jouw wens wel voor vele anderen'

In mijn herinneringen zoek ik regelmatig terug naar al dat moois. Al dat moois wat wij meegemaakt hebben maar vooral ook het moois wat jij was en in mijn gedachte nog steeds bent.

Al die mooie eigenschappen kan ik zo weer voor mij halen. Je uitspraken en grapjes die jij maakte schieten door mijn hoofd. Je lach hoor ik nog steeds. Een glimlach kan dan ook niet ontbreken als ik aan je denk.

Soms lijken er door de tijd ook herinneringen wat te vervagen, maar komen er op bepaalde momenten ook weer nieuwe herinneringen terug. Mooie, minder mooie, maar vaak ook heel bijzondere.

Zoals laatst toen ik in de auto op weg naar huis zat. Ik kwam bij mijn laatste cliënt vandaan die net terugkwam uit het ziekenhuis vol aan de ‘draadjes en piepjes’, zoals jij ze noemde. Zij vertelde dat ze een grote wens had, en dat hij eindelijk deels in vervulling was gegaan. Haar wens was om thuis te zijn en ook thuis sterven. Ondanks haar ernstige en complexe ziek zijn kon dat, door onze zorg. Haar laatste wens moet nog komen en dat zal niet lang duren…

Ik dacht terug aan jou, op die één na laatste dag dat we elkaar zagen in die koude en kille IC box. Jij had ook een wens, dezelfde wens als mijn cliënt. Jij wilde thuis zijn, gewoon thuis, thuis om daar je laatste adem uit te blazen. Misschien zelfs wel meer dan een wens, een diep verlangen. Helaas kon ik jouw wens met enorme pijn in mijn hart toen niet vervullen. Och wat heeft het toen veel tranen gekost bij ons allemaal. De mensen en de kennis over deze zorg thuis waren er toen nog niet…

Ik herinner mij dat je altijd zei: 'Doorleren hoor, Eef. Jij gaat een verschil maken'. Ik lachte je altijd uit als je dat zei. ‘Ik zal niet meer worden dan een zuster hoor’. En daar zit ik dan Mariël… 

In mijn auto. Op mijn route langs al die mensen die niet in het ziekenhuis, maar liever thuis willen zijn en ook het liefst thuis willen en kunnen sterven. 

Voor jouw wens kon ik geen verschil maken, maar door jouw wens wel voor vele anderen. Ik hoor het je zeggen: ‘Zie je wel ik had gelijk.’ Ik ben blij dat je nog regelmatig even in mijn hoofd rond spookt. Dat ik je wijze woorden nog kan terugvinden in de mooie herinneringen. En ondanks dat sommige herinneringen soms vervagen zal al dat moois zoals jij was nooit vergeten worden!