Operatieassistent Claudia - OK humor

Je moet van ‘een bepaald slag’ zijn om het naar je zin te hebben op de OK. Toch hebben we niet allemaal haar op de tanden (zoals vaak wordt gedacht). Er is tijd voor serieuze zaken, maar er is ook veel tijd voor humor. Misschien heb jij er weleens over gedacht om op de OK te komen werken, maar hebben de horrorverhalen je ervan weerhouden om iets met deze ambitie te doen. Als je na het lezen van dit blog denkt; ach, ik pas daar best tussen... Je bent van harte welkom!

Slopers van de OK

Het vereist aardig wat stuurmanskunst om met een ziekenhuisbed te lopen. Daarbij word je geregeld tegengewerkt door automatische deuren. Je kunt niet lekker ‘in de loop’ tegen de schopknop trappen, want dan moet je stoppen en wachten tot de deur (volledig) geopend is en je erdoor past met bed en al. Daarom helpen wij vaak een handje (of voetje in dit geval) als we collega’s met een bed zien aankomen en openen de deur alvast. Ontstaat er dan enige vorm van vertraging, of loopt de bocht niet zo lekker als geanticipeerd, dan gaat met een beetje pech de deur alweer geleidelijk dicht terwijl het bed er ‘in volle vaart’ aankomt. Dat laatste overkwam een leerling. Op weg naar binnen reed deze onfortuinlijke student de OK deur zowat uit de sponning. Degene aan het hoofdeind ‘stuurt’ en wordt verantwoordelijk gehouden. Gelukkig hoefde de Technische Dienst er niet aan te pas te komen om de deur zijn werkzaamheden weer te laten hervatten. Toch kostte het wel even tijd voor het automatische systeem zich herpakte. In die lánge minuten zweette de arme student peentjes. Het standaard grapje is namelijk: ‘Dit houden we in van je salaris…’

Overreden

Op de één of andere manier werken er ‘bij ons’ (ik reken dit altijd breed en bedoel niet alleen mijn eigen ziekenhuis) namelijk allemaal van dat soort goedwillende vandalen. Er gaan regelmatig elektriciteitssnoeren kapot, omdat er met grote zware karwielen overheen gereden wordt. Hetzelfde overkomt de diverse type stekkers van apparaten. Vaak is het een systeem met dunne pinnetjes of gleufjes en past het maar op één manier. Als je dan overtuigd bent dat je het goed doet en je drukt door gaat er weleens iets kapot. Dat dergelijke ongelukjes superduur zijn hoeven we niemand te vertellen. We zijn ons er allemaal van bewust. En toch blijft het gebeuren… Iets met haastige spoed?

Collegialiteit

Naast het plagen zijn we gelukkig ook heel collegiaal op de OK. Ooit stapte ik de koffiekamer in en was werkelijk alle ruimte op de diverse tafels in beslag genomen door voetbalplaatjes. Er zaten een stuk of tien collega’s rondom de zakjes die werden uitgereikt door een supermarktketen. Mijn collega’s zaten gezamenlijk uit te zoeken wélke plaatjes er precies waren. Een paar van hen hadden hun telefoon erbij om bij allerlei collega’s na te vragen welke exemplaren ze nog misten in de collectie van hun kinderen. Superlief, toch?

Verhaspelaars

Al vaker heb ik geschreven over de ‘verhaspelaars’, zij husselen uitdrukkingen, zinnen en namen om tot de grappigste nieuwe woorden. Maar wist je dat Beriplex (een medicijn voor antistolling) op de OK vaak Berenpis genoemd wordt? ‘Laat jij de Berenpis even langzaam inlopen?’, zei de anesthesioloog in het voorbijgaan tegen de anesthesiemedewerker van dienst. Ik was nog een leerling en durfde bijna niet te vragen: ‘Wát moet er inlopen?’

Grappige patiënten

Voor een urologische ingreep gaat de patiënt in veel gevallen met de benen in speciale steunen. Ooit kwamen mijn collega’s volgens de overlevering een wel heel bijzonder briefje tegen bij het positioneren in die houding. De patiënt had een geeltje met een elastiekje om zijn geslachtsdeel gebonden en erop gezet: "Pas op! Zwenkt (soms) uit."

Lekker ontremd

Bij het ontwaken uit narcose kramen mensen soms de gekste dingen uit. Ik heb ooit iemand - in de lange gang van de operatiekamers terug naar de recovery - horen zeggen: ‘Weet je wat ik lekker vind na de seks? Een broodje frikadel!’

Vreemde vondst

Oké, en dan nog ééntje die niet helemaal OK gerelateerd is… Omdat het zo’n bizar verhaal is. Deze hoorde ik van een bekende, die in het verleden jarenlang als IC-verpleegkundige werkte: ‘Wij hingen dagelijks de gemaakte thoraxfoto's ter beoordeling op een glasbak. Ik zal nooit vergeten hoe ik verstijfde bij het ophangen van zo’n foto. Een patiënt lag geïntubeerd aan de beademing, maar diep in zijn luchtpijp zat ook zijn kunstgebit! De anesthesioloog had het wel eens vaker gezien. Tja, dan hoef je je toch ineens niet meer af te vragen waarom iemand acuut benauwd is…’