Operatieassistent Claudia - Respect voor verpleegkundigen

Ik heb welgeteld negen dagen op een verpleegafdeling meegedraaid, als stagiaire welteverstaan. Dat was verplicht tijdens de opleiding voor operatieassistent. Heel eerlijk tussen jou en mij; die negen dagen waren ruimschoots voldoende… Ik voelde me er totaal niet op mijn plek. Dat lag zeker niet aan de vriendelijke collega’s die me begeleidden, want ik werd heel welkom ontvangen (en aan het eind van de twee weken zeiden ze dat ik me altijd mocht melden als ik van beroep wilde switchen. Nou, don’t hold your breath!)

Vuurdoop

Het was me voor ik naar de verpleegafdeling ging al duidelijk dat ik geen verpleegkundige in hart en nieren was. Ik had er zelfs nooit over gedacht om in ‘de zorg’ te gaan. Via omzwervingen in de dierenwereld kwam ik op de OK terecht. Het verschonen van iemand leek me totale horror. Ik ben ook geen moeder hè… Ik heb die genen gewoon niet. Wat dat aangaat stond me een mooie vuurdoop te wachten. Op mijn eerste of tweede dag op de chirurgische afdeling werd ik verantwoordelijk voor twee bedlegerige patiënten van wie er één aan de diarree was. Mijn leerdoelen ‘bed verschonen met patiënt erin’ en ‘wassen van patiënt’ kon ik binnen een paar uur aftekenen volgens de methode ‘see one, do one, teach one’

Handschoenen aan en gaan

Al met al viel het me mee. Ik had gedacht dat ik slecht tegen de luchtjes zou kunnen of het erg ‘vies’ zou vinden om iemand aan te raken rondom de edele delen. Maar – gewapend met een stel handschoenen – daar kon ik best goed tegen. Je zet je gezicht in een professionele plooi en doet je best om door je mond te ademen. Daarna is het kinderspel.

Intiem

Ik kon me sterk in de patiënt verplaatsen en in hoe het moest zijn om daar te liggen en afhankelijk te zijn van de goodwill van anderen voor je persoonlijke hygiëne. Vreselijk leek me dat. Dus met ‘gepaste humor’ hielp ik de patiënt van het ongemakkelijke gevoel af dat deze persoon zichtbaar ervoer bij het hulpbehoevend zijn. Op die manier werd het voor ons beide een geroutineerde handeling, waar we allebei niet van opkeken. De persoon in kwestie deed wat ‘ie kon en ik hielp waar nodig. Niet het allerleukste klusje, maar wel super dankbaar en daardoor voor mij toch waardevol.

Gehospitaliseerd

Dat het ook heel anders kan ervoer een collega van me. Tijdens de coronapandemie gingen veel van mijn collega’s naar allerlei afdelingen. Patiënten die herstellend waren van covid, hadden in veel gevallen zo’n slechte conditie dat ze ook niks konden. Bij het minste waren deze patiënten buiten adem. Naar het toilet gaan werd een hele klus en zo ging de timing nog wel eens mis. Ook hier geldt: je doet wat je moet doen en het levert je dankbare patiënten op. Maar niet ieders intenties zijn nobel. Sommige patiënten zijn snel ‘gehospitaliseerd’ en anderen laten het zich gewoon lekker makkelijk aanleunen.

#metoo

Eén patiënt deed het ’s ochtends bij de reguliere wasbeurt voorkomen alsof hij tot niks in staat was. Mijn collega deed daarom het meeste werk en waste ook de edele delen van deze man. Later op de dag zag mijn collega diezelfde patiënt uitgebreid over de afdeling stiefelen, ging het prima met de conditie en leek er van benauwdheid maar weinig sprake. ‘Dat voelde ook een beetje als misbruikt worden’, vertrouwde deze collega me toe. De volgende dag reikte ze deze patiënt zonder er woorden aan vuil te maken een washandje aan. Haar blik liet vermoedelijk weten dat er niet (meer) met haar gesold werd en de patiënt deed het grootste deel van de wasbeurt zonder mopperen zelf.