‘Ik druk het inkomende gesprek weg, geen tijd voor een telefoontje’

Ik heb een flacon ropi sufentanil - epidurale medicatie - in mijn handen en tegelijkertijd probeer ik een liter zak NaCl van het haakje te vissen in de medicijnkamer. Mijn patiënt is hoogzwanger van haar eerste kindje en heeft negen centimeter ontsluiting. Ze ligt er ontspannen bij, met behulp van de ruggenprik. Je zou haast niet zeggen dat mijn patiënt aan het bevallen is, dat zij straks een mooi meisje mag ontmoeten, haar dochter. 

Mijn gedachten worden verstoord door het trillen van mijn telefoon, en ik stop met mijn geklungel aan de infuuszak. Mijn moeder belt. Mijn moeder belt mij nooit zomaar. En al helemaal niet om acht uur ‘s ochtends. Ik druk het inkomende gesprek weg, geen tijd voor een telefoontje.

Mijn telefoon gaat nog een keer, en nog een keer. Ik wil net een berichtje sturen dat ik aan het werk ben, maar mijn moeder is mij voor.

‘Opa is overleden.’

Heel even staat de tijd stil. Mijn hart slaat een slag over en ik voel de tranen opwellen in mijn ogen. De altijd rumoerige gang van de verloskamers lijkt ineens veranderd in enkel een ruis in mijn oren. Geen pratende collega’s, geen piepende infuuspompen. Enkel die ruis. 

Mijn telefoon gaat voor een vierde keer en deze keer neem ik op. Mijn moeder legt uit dat mijn opa plotseling is overleden, ik probeer te luisteren naar wat ze zegt, maar het komt maar voor de helft aan. 

Er rolt een traan over mijn wang als ik naar mijn collega’s loop, vertel wat er is gebeurd en besluit om naar huis te gaan. Het contrast van het huilende meisje wat straks geboren gaat worden is te groot met het nieuws over mijn opa, dat ik nog moet verwerken. 

De volgende dag, het is het einde van de middag en mijn dienst zit er bijna op, neem ik afscheid van een patiënt en haar partner waar ik de hele dag voor gezorgd heb. De patiënt heeft er uren over gedaan om van zes naar zeven centimeter ontsluiting te gaan en ze ligt er uitgeput bij. Ondanks dat blijft deze patiënt respectvol en lief en ik baal dat ik niet bij haar bevalling ben.

Ze vraagt wat ik vanavond ga doen. Slik. Ik haper, terwijl ik uitspreek dat ik een condoleance heb. 

Nergens is zo’n dun lijntje tussen leven en dood als op de verloskamers. Een plek waar, meestal, nieuw leven begint. Terwijl mijn familie een groot verlies moet verwerken. En ik, ik balanceer vandaag precies op dat dunne lijntje.