'Emoties tonen betekent niet dat je familie niet kan bijstaan'

Ik was net één maand 16 jaar toen ik voor het eerst een overleden cliënt moest afleggen. Nou ja, moest… Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn verstand op dat moment en ik wilde graag observeren hoe mijn stagebegeleider dat deed, afleggen. 

Eenmaal thuis vroeg mijn moeder of ik dat niet eng vond. Ik vond dit een hele rare vraag. Dit hoort toch bij mijn opleiding? Ik kende deze cliënt immers niet, dus er waren geen emoties bij betrokken. 

Na deze eerste overleden cliënt heb ik er nog een twintigtal heen zien gaan in de jaren daarna. Dit lijkt veel voor iemand met een leeftijd van 16 tot 24 jaar, maar het hoorde bij het werk. 

Kort stilstaan bij het overlijden, een nieuwe cliënt opnemen, en weer doorgaan. Voor emoties leek er ook niet echt plek. Een docent op het ROC zei tijdens de les: 'Je mag best emoties hebben, maar het is raar als jij staat te huilen, terwijl de familie van de cliënt geen emoties toont. Een derde van de verpleegkundigen vindt jou niet geschikt als je huilt op de werkvloer.'

Intussen weet ik wel beter. Emoties tonen betekent niet dat je familie niet kan bijstaan. Het betekent ook niet dat je té betrokken bent, of zwak. Ik ben een hulpverlener, maar wel eentje die menselijk is, kwetsbaar is, maar zeker ook professioneel. 

Het verdriet van de cliënt dat hun leven eindigt, dat er niet meer tegenop te boksen is dat zij hun geliefden achterlaten. De familie die meehuilt. De band die je opbouwt met de cliënt en het feit dat de emoties die de cliënt voelt, jou ook raken. 

Deze kwetsbaarheid is mooi. 

Veel voelen is mooi.