'Ik voel nog meer adrenaline door mijn lichaam schieten'

Samen met mijn collega snijd ik een appeltaart aan. We zitten aan een camping tafel in een EHBO-container op een technofestival in het Amsterdamse bos, met BLS en ALS geschoolde collega’s, aan ons zoveelste kopje koffie van vandaag. Buiten regent het en het festivalterrein is veranderd in een modderpoel. Maar dit weerhoudt de festivalgangers er niet van om te genieten van de gezellige sfeer, de goede dj’s, en drank en drugs. Ik heb al een aantal bezoekers de EHBO-post zien betreden met enorme pupillen en euforisch gedrag door onder andere adrenaline, serotonine, dopamine en oxytocine, de hormonen die vrijkomen bij de meeste drugs.

Als de appeltaart op is, begint de briefing.

Er wordt uitleg geven over het soort bezoekers en wat voor letsel er het meest voorkomt. Vanavond werken alle BLS’ers in tweetallen op het veld, en blijven de ALS’ers in de post voor letsel wat op het veld niet opgelost kan worden. 

Ik word een tweetal samen met Lieke. We krijgen portofoons mee en mogen de rest van de avond naar deel U1 van het festivalterrein. Hier staan drie grote stages en een aantal eettentjes en barren.

Lieke en ik kijken elkaar glimlachend aan als we horen waar we heen moeten, dit is het deel van het festival waar de techno gedraaid wordt die we beide leuk vinden. We trekken onze jassen aan om ons nog een beetje te beschermen tegen de regen, en trotseren de modder. 

Het is een relatief rustige avond. De regen heeft plaats gemaakt voor een klein avond zonnetje en we begeven ons tussen de bezoekers van een stage buiten, tussen de treurwilgen waar lampjes aan hangen. Het ziet er hier bijna magisch uit en er draait een hele goede dj. Wat een heerlijke werk plek, verzucht ik in gedachten. 

Mijn gedachten wordt ruw verstoord door een hard geluid in mijn oor. Mijn portofoon. Ik pak Lieke bij haar schouder en op een rustiger plekje bekijken we waar we heen gestuurd worden; de grootste tent van U1, waar op dit moment een eindshow plaats vindt. Wat voor letsel ons slachtoffer heeft, is niet hoorbaar via de portofoon door gekraak op de lijn en alle harde muziek. Een verrassing wat we in de tent gaan aantreffen. 

Ik wurm me tussen de mensen menigte door en houd de hand van Lieke vast, die achter mij loopt. Het is even zoeken waar ons slachtoffer ligt, maar na een paar minuten treffen we een man aan op de grond. Hij ligt vlak bij het podium, en dus ook de speakers waar keiharde techno uit dreunt. Dit betekent dat de communicatie tussen mij en Lieke bemoeilijkt wordt. 

We zakken op onze knieën en kijken volgens de ABCDE-methode wat de staat is van het slachtoffer. Ik dien wat pijnprikkels toe en kijk naar de reactie van de man. Zodra ik hard met mijn knokkels over het sternum van de man wrijf, krijg ik een trage reactie. De man houdt zijn ogen gesloten, maar probeert met zijn hand naar de locatie van de pijnprikkel te gaan. Behalve deze reactie is de man unresponsive. 

Lieke en ik kijken elkaar aan en onze blik zegt genoeg, deze man moet de tent uit en heeft meer hulp nodig dan wij kunnen bieden. Ik druk op het spraakknopje van de portofoon om de ALS’ers op te roepen, en dan pas merk ik hoe erg mijn handen trillen door de adrenaline.

Lieke zorgt dat ons slachtoffer belicht wordt in de verder donkere tent en gaat vast staan, om onze collega’s op te vangen. Meerdere malen vertel ik via de portofoon dat we hulp nodig hebben, maar we worden niet begrepen omdat we naast de enorme speakers staan. Onze collega’s kunnen geen touw vastknopen aan onze berichten en ik voel nog meer adrenaline door mijn lichaam schieten. We hebben nu echt wel hulp nodig. Na een zoveelste poging een duidelijk bericht in te spreken arriveren daar dan eindelijk collega’s. We tillen de man in een draagzak en wurmen ons weer door de menigte. 

Ik moet oppassen waar ik mijn stappen zet, de modder maakt het glad en het tillen van een volwassen man maakt het er niet makkelijker op om soepel en snel naar de opgeroepen ambulance te lopen.

Ik geef een snelle overdracht aan het ambulancepersoneel en zodra zij wegrijden blijf ik achter met Lieke. We kijken elkaar aan weten even geen woord uit te brengen. Eerste een glas water halen. We bespreken de situatie na aan de bar en ik complimenteer haar, het was fijn dat we dankzij Lieke een spotlight met licht kregen wat op ons slachtoffer scheen. 

Het laatste uur blijven we bij de bar staan en praten we over onze geboden zorg. We krijgen geen meldingen meer en mogen terug naar de EHBO-post, waar we het ambulancepersoneel tegen komen waar we eerder aan overgedragen hebben. Zij vertellen dat de man verschillende soorten drugs had gebruikt, onder andere ketamine en cocaïne, en dat hij naar het ziekenhuis is gebracht waar hij een infuus met vocht kreeg. De man maakt het goed en Lieke en ik worden bedankt voor onze duidelijke overdracht. 

Glimlachend staan we bij de debriefing. Nogmaals bedenk ik me hoe heerlijk deze werkplek vandaag was.