Floors stagedossier – Deel 2: ‘Mijn teamleidster zei op mijn eerste stagedag dat ik het nooit zou redden’

‘Ik werkte al 34 jaar in de zorg, maar heb niet voor mezelf op kunnen komen. Daar schaam ik me voor. Vóór de nare stage-ervaring was ik trots op wie ik was en wat ik deed, want ik had een flinke dosis ervaring in de zorg. In mijn jaren als verzorgende werkte ik voornamelijk op een pg-afdeling. Daarnaast had ik ook een tijdje een leidinggevende functie. Om mijn kansen op de arbeidsmarkt te vergroten, koos ik ervoor de opleiding tot verpleegkundige te gaan doen. Toen kwam ik in de stage-carrousel terecht en moest ik mijn oude, vertrouwde team verlaten.’

Eerste indruk

‘Mijn laatste stage was op een revalidatieafdeling. “Ik geloof nooit dat je het hier gaat redden”, zei mijn teamleidster Marja (48)* tijdens het kennismakingsgesprek. “Je hebt alleen maar ervaring met psychogeriatrie. Dit is iets heel anders.” Deze opmerking maakte me onzeker, maar ik durfde er niets van te zeggen en begon een tijdje later met mijn stage.’

Team in angst

‘Al vanaf het begin hing er een nare sfeer. Marja, een stugge vrouw, boezemde bij het hele team angst in vanwege haar autoritaire, narcistische karakter. Ze vond dat ik niet voldeed aan haar verwachtingen. Marja had gedacht dat ik, met al die jaren ervaring, alles al zou kunnen. Mijn stagebegeleidster zelf was heel introvert, ik ben heel extravert. Daarom boterde het tussen ons ook niet. Mijn stagebegeleidster gaf me op verzoek van Marja een onvoldoende tussenbeoordeling.’

Geen kans gekregen

‘Ik kreeg niet de kans om stagiaire te zijn. Er werd van mij verwacht dat ik de hele afdeling kon runnen. Zo’n hectische revalidatieafdeling is echter iets heel anders dan een pg-afdeling waar alles over het algemeen rustig voortkabbelt. Ik kon de werkzaamheden niet in één keer overzien. Mijn begeleidster van school was het, net als ik, niet eens met de beoordeling. Ze wilde echter de relatie tussen de opleiding en de stageplaats niet verstoren en heeft geen verdere stappen ondernomen. Ik stond er alleen voor.’

Hartkloppingen

‘Het gaf me enorm veel spanning om de onvoldoende tussenbeoordeling aan te vechten, vooral omdat ik ondertussen gewoon door moest werken op deze nare stageplaats. Tijdens mijn werk kreeg ik hartkloppingen en paniekaanvallen. De onvoldoende maakte een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen. Wat is er mis met mij, vroeg ik me af.’

Burn-out als gevolg

‘Ik schakelde de afdeling personeelszaken in, omdat ik een onafhankelijke partij wilde die zou bemiddelen, maar zij steunden Marja. Na dit gesprek heb ik me op advies van de huisarts ziekgemeld. Met knikkende knieën, klotsende oksels en trillende handen deed ik dat. Marja liet een minachtend lachje horen. “Wij zoeken zelf wel uit wanneer jij ziek bent en niet meer hoeft te komen werken,” zei ze. Toen heb ik me per mail ziekgemeld, zodat ik iets op papier had staan. Daarna werkte Marja ineens wel mee. Ik was echter zo geknakt door alle gebeurtenissen op deze stageplek dat ik in een burn-out terechtkwam. Ik had hulp van een bedrijfsarts en psycholoog nodig om er weer bovenop te komen.’

Hoe het afliep

‘Door dit voorval heb ik mijn opleiding tot verpleegkundige niet afgemaakt, terwijl het einde al in zicht was. Inmiddels is het twee jaar later en werk ik weer op de pg, bij een nieuwe werkgever. Nog steeds ben ik de oude niet. De onzekerheid neemt de overhand. Soms zie ik het echt niet meer zitten om naar mijn werk te gaan, maar dan denk ik aan de reden waarom ik destijds voor de zorg gekozen heb: ik krijg enorm veel dankbaarheid van mijn cliënten, die ik met humor en liefde verzorg. Daarnaast heb ik gelukkig ook heel veel geweldige mensen om me heen – familie en vrienden – die mij door dik en dun steunen.’

Tips voor stagebegeleiders

‘Of ik nog tips heb voor stagebegeleiders? Ik wil dit gezegde – mijn levensmotto – meegeven: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Verplaats je als stagebegeleider altijd in je leerling en vergeet niet dat jij zelf ooit ook begonnen bent als stagiaire. Ik hoop dat mijn verhaal iets losmaakt. Gelukkig zijn er een heleboel warme, empathische stagebegeleiders en teamleiders, maar sommige leidinggevenden zitten op een sokkel en denken dat ze zich alles kunnen veroorloven. Zij kijken vooral naar het financiële plaatje en hebben weinig oog voor de menselijke kant van de zorg. Situaties zoals de mijne moeten in de toekomst voorkomen worden.’ 

*De namen in dit artikel zijn vanwege privacyredenen gefingeerd.

Gelukkig zijn er ook veel positieve verhalen van zorgstages. Zo’n verhaal publiceer ik over twee weken.