Diefstal in het ziekenhuis: ‘Oh, ik dacht dat dit mocht!’

Zelf heeft ze een heel oud mobieltje, dat ze met een gerust hart in de gemeenschappelijke personeelsruimte van het ziekenhuis achterlaat. Maar Patricia weet met haar jarenlange ervaring dat in principe geen enkel voorwerp veilig is, tenzij het met kettingen aan de muur is vastgeketend. Alles wat in een tas past, wordt meegenomen.

Foetsie 

De verpleegkundige werkt al jaren in een groot en druk academisch ziekenhuis. Ze verbaast zich nergens meer over. ‘In het regionale ziekenhuis waar ik voorheen werkte gebeurde het ook weleens dat er iets verdween, maar lang niet op deze schaal. Babyspullen, dekentjes, verband, lakentjes, hydrofiele doeken, luiers, shampoo en kruiken uit de warmkast, ze verdwijnen spoorloos’, somt ze op. ‘Aan die kruiken hebben ze helemaal niks, die kun je niet openmaken en vullen met heet water. Maakt niet uit, ze zijn regelmatig foetsie.’

Hand in het vuur

Wekelijks worden er spullen achterovergedrukt. Door bezoek of zelfs patiënten, want voor haar collega’s steekt ze haar hand in het vuur. En tja, wat hebben die ook aan borden, bestek, thermometers of pakken billendoekjes? Ook persoonlijke spullen verdwijnen als sneeuw voor de zon. ‘Sieraden van patiënten, telefoons van collega’s, laatst was een collega zelfs haar gloednieuwe sneakers kwijt. Gejat uit de personeelsruimte, die deur blijft weleens per ongeluk openstaan.’

Zelfs het echoapparaat

Grootste klapper van de afgelopen tijd was wel de diefstal van onderdelen van een medisch echoapparaat. ‘Je kunt helaas niet alles voorkomen. Soms moet je je verlies nemen. Maar bizar is het wel.’ Uit voorzorg legt Patricia bij sommige patiënten maar kleine stapeltjes luiers of andere voorwerpen neer en worden borden en bestek – ja, ook dat raakt ‘kwijt’ – snel weggehaald. ‘Maar voorkomen lukt gewoon niet altijd. Patiënten of bezoek dat rondloopt kun je niet de hele tijd in de gaten houden, daar is het te druk voor. Je weet ook niet altijd of iemand wel bezoek is.’

Verbandjes

Laatst nog ontdekte ze dat een vrouw die weer naar huis mocht met haar kindje, haar tas had volgepropt met maandverband. ‘Oh, heeft u dat thuis niet meer?’ vroeg ik toen maar.  Maar mensen geven geen krimp. ‘Oh ik dacht dat dit mocht’, was het koele antwoord. Ik legde uit dat het zo een dure grap zou worden voor het ziekenhuis, maar ik weet niet of de boodschap is aangekomen.’

Terugbrengen?

Ook routine: baby’s die naar huis gaan, gewikkeld in ziekenhuisdekentjes. Of in een wagen, comfortabel bovenop een of meer pakken luiers. ‘Als ze zelf geen deken hebben meegenomen, kun je niet anders dan mensen zo laten gaan. Tegenwoordig zeg ik, ik schrijf het wel even op, kom je het dan volgende week terugbrengen? Dan moet je die gezichten eens zien.’

*De naam van Patricia is gefingeerd.