Blogger Samantha: 'Eindeloze flexibiliteit van verpleegkundigen verdient veel meer waardering!'

Inmiddels heb ik als VS een verantwoordelijkheid naar zowel mijn patiënten als naar de zelfstandig (mede)behandelaar, mijn collega-verpleegkundigen van de afdeling en mijn collega-artsen (hoofdbehandelaar). Je maakt continu afwegingen qua behandeling, qua bijwerkingen en qua onderzoeken. Wat is noodzakelijk en wat niet? Wat zijn de consequenties? Waar help ik de patiënt het beste mee?

In 2013 begon ik met mijn werk als verpleegkundige in het ziekenhuis. Als verpleegkundige stond ik letterlijk en figuurlijk naast de patiënt. Ik heb altijd een holistische visie gehad. Als patiënten zich beter voordeden dan dat ze zich daadwerkelijk voelden, kon ik daar vaak doorheen prikken. Tijdens een multidisciplinair overleg of artsenvisite had ik echt het gevoel dat ik de advocaat van mijn patiënt was, omdat ik moest verantwoorden waarom een patiënt nog niet naar huis kon. Terwijl er aan de andere kant weer patiënten opgenomen moesten worden, dus er zat aardig wat druk op de bedden.

Herken je dat? Dat er altijd een eindeloze druk zit op de beschikbare bedden in het ziekenhuis? Dat is ook zeer begrijpelijk, maar deze spagaat vind ik vervelend. Je wilt aan alle patiënten de beste zorg verlenen, maar soms gaat dat gewoon niet. Dan moet je jouw patiënten beschermen tegen die eindeloze druk op beschikbare bedden. Nou, ik kan je zeggen: het werd mij niet altijd in dank afgenomen als ik iemand langer wilde houden dan noodzakelijk was. Er was weinig waardering.

Inmiddels sta ik (als VS) als zelfstandig behandelaar aan de andere kant en weet ik ook hoe belangrijk het is dat iemand niet langer wordt opgenomen dan strikt noodzakelijk is. Patiënten herstellen thuis namelijk veel beter, doordat ze daar meer bewegen. Enkele weken geleden sprak ik met een 49-jarige patiënte aan de telefoon, tijdens het spreekuur. Zij was 11 dagen geleden geopereerd en had een ontlastend stoma gekregen. Sinds enkele dagen had ze een toename van pijn in haar buik. Er was 4 dagen geleden nog een CT-scan gemaakt vanwege aanhoudend verhoogde infectieparameters, maar daarop waren geen aanwijzingen voor infectie of abces zichtbaar.

En toch vertrouwde ik haar lichamelijke klachten niet. Ze had geen koorts, maar het ging niet goed. Ik had van de afdeling begrepen dat er geen plek was voor een opname en aangezien er recent een CT-scan gemaakt was, vonden ze opname niet noodzakelijk. Vanwege mijn ‘onderbuikgevoel’ bleef ik aanhouden en besloot ik haar te beoordelen op de polikliniek, ondanks dat we geen plek hadden voor een opname. Ze ging langs het laboratorium voor bloedafname. Al haar bloedwaarden waren normaal; de infectiewaarden waren verder gedaald.

Toen ik mevrouw op de behandelkamer op de polikliniek binnenriep, zat zij in een rolstoel. Ze zag er niet fit uit voor een jonge, 49-jarige dame. Op de behandelbank beoordeelde ik (inmiddels samen met de chirurg) haar stoma. We kwamen tot de conclusie dat de stoma had losgelaten van de buikwand en dat er mogelijk darminhoud in de buik was gelopen. Dit was duidelijk een reden om mevrouw met spoed op te nemen, maar er was alsnog geen opnamebed beschikbaar. Uiteindelijk is er toch nog ergens een bed vrij gekomen. Ik heb de patiënte naar de afdeling gebracht en de verpleegkundigen bedankt voor hun flexibiliteit. Ik ben dankbaar, omdat ik weet hoe hoog de werkdruk kan zijn en dat er zoals altijd een eindeloze druk op beschikbare bedden blijft bestaan. Het uitspreken van waardering naar mijn collega-verpleegkundigen is dan minstens zo belangrijk en gebeurt mijn inziens te weinig!

Dus nogmaals: bedankt, collega-verpleegkundigen, voor jullie eindeloze flexibiliteit!