Blogger Martine - 'Ik weet dat de medicijnen die ik plak en slik niet goed voor me zijn, maar als ik ze niet neem veroordeel ik mezelf tot een leven met veel pijn en niets kunnen'

September is ‘pijn maand’, aandacht voor pijn dus. Ik leef met pijn, 24/7, altijd. Mensen hebben soms moeite dat te geloven. Het zal best meevallen, hoe kun je blijven lachen als het echt zo erg is? Het antwoord daarop is eigenlijk niet zo heel ingewikkeld. Als ik mijn leven zou laten leiden door mijn pijn, werd mijn leven lijden. Dat wil ik niet. Ik heb besloten dat ik liever een medicijn junk ben. Ik ga voor kwaliteit van leven, niet voor kwantiteit. 

Ik weet dat de medicijnen die ik plak en slik niet goed voor me zijn, maar als ik ze niet neem veroordeel ik mezelf tot een leven met veel pijn en niets kunnen. Dat weiger ik. Ik ga dus soms (nou ja, misschien wel vaak) over de grens, maar ik leef.

Ik ben een ervaringsdeskundige op het gebied van pijn. Ik heb het in alle soorten en maten. Ik weet uit ervaring het verschil tussen de onschuldige spierpijn, de brandende ontstekingspijn, de messteken van de zenuwpijn en de prikkelende irriterende neuropathie. Ontstekingen in de pezen, zenuwpijn in de armen en benen, overbelasting in gewrichten en spieren, buikpijn door verstopping en blokkades, pijn in de blaas, het is een EDS’er allemaal niet vreemd. ‘Waar doet het pijn?’ ‘Overal, behalve in mijn grote teen’. Nee, geen overdreven antwoord, de harde realiteit.

Fentanyl en oxycodon zijn mijn helden, zonder kom ik de dag niet door. Het is een smal richeltje waar ik op balanceer; te veel en de sufheid verandert me in een wandelende zombie (kan ik zo solliciteren bij ‘The Walking Dead’, oh wacht ik loop niet, ‘The Rolling Dead’), te weinig en ik kan als achtergrondzangeres van Ben Cramer als sneue clown. Weer zo’n grensgeval, alles draait om de grens, ook de pijngrens dus.

Ik leef met pijn, ik beleef de pijn, de pijn hoort bij mij. Gek genoeg kan ik mij een leven zonder pijn niet meer voorstellen. De meeste mensen kunnen zich het andersom niet voorstellen, dat er geen moment is zonder. Toch is het zo, er is altijd wel een onderdeel dat me irriteert, variërend van mild tot behoorlijk. Als je mij vraagt hoeveel pijn iets doet zal ik overigens zelden hoger geven dan een 6 op een schaal tussen 0 en 10, het kan namelijk altijd erger en hoe moet ik die dan weergeven? Met een 12? Ik hou altijd een ruime marge. 

De lastigste tijd van het jaar komt er weer aan. Vocht en kou doen mijn lijf geen goed. Mijn gewrichten kraken mee met de takken op de wind. Wat dat betreft was het geen goede zomer en dat kan ik goed merken. Ach, gelukkig heb ik mijn pilletjes en heb ik lieve mensen om mij heen. Pijn is niet fijn, maar de mensen om me heen maken dat ik het kan dragen. Ik hou van het leven en geniet waar ik kan. De pijn krijgt me er niet onder, de pijn krijgt mij niet klein!