'Ik zie het vraagteken boven haar hoofd groeien: waarom stopt het paard steeds?'

Dit kan niet! Geef je hem een teken ofzo? Wat bizar! Is dit een truc?! Dit soort dingen hoor ik heel vaak tijdens mijn sessies paardencoaching. Maar nee. Zodra wij mensen in ons hoofd schieten met allemaal gedachten, haakt een paard af en werkt het minder goed mee. Of die gedachten nu positief of negatief zijn; maakt niet uit.

Daarom is werken met paarden echt de allermooiste manier om je bewust te worden van het hier en nu. En om je bewust te worden van hoe vaak we eigenlijk NIET in het hier en nu zijn, maar in ons hoofd zitten. In ons hoofd, samen met onze ratelende gedachten. Oké, ik ben misschien een tikkie bevooroordeeld als paardenliefhebber, maar een mooiere en vooral ook leukere manier bestaat er volgens mij niet. Lekker buiten in de natuur met deze prachtige dieren. 

Samen met M., een leuke vlotte dame, 44 jaar en assistent anesthesist,  sta ik in de paddock. Haar sessie staat in het teken van piekeren en je zorgen maken. Proberen in het hier en nu te zijn en mindfulness toepassen. Ze is wat zenuwachtig tijdens de kennismaking met Zamson, een stevig gebouwd paard. Niet al te hoog, maar al met al toch best imposant. Zo van dichtbij. Zeker als je niets met paarden hebt. Na de kennismaking luidt mijn opdracht voor M. als volgt: loop samen met Zamson naar de groene pion. De pion staat ongeveer 30 meter bij ons vandaan. Zamson heeft een halster om zijn hoofd met daaraan een touw. Hiermee kan M. Zamson leiden.

Tja, en dan… Want hoe krijg je zo'n paard eigenlijk mee? Vraag je het hem? Gewoon hopen dat hij je volgt? Dwingen? Koop je hem om? Na wat startproblemen gaan ze samen op weg naar het doel. Na een paar meter staat Zamson echter alweer stil en wil hij niet meer mee. Vervolgens loopt hij weer even en staat dan weer stil. Zo gaat het verder.

Ik zie het vraagteken boven M.'s hoofd groeien. Waarom stopt hij steeds? Doe ik iets niet goed? Zo komen we er nooit! En inderdaad: er zit niet veel schot in de zaak. Tijd voor overleg. Dit is namelijk het punt waarop ik ga zeggen dat Zamson waarschijnlijk stopt omdat Mieke haar focus kwijtraakt en in haar hoofd gaat zitten. Weg uit het hier en nu. Ze gaat nadenken of ze het wel goed doet. Of dit wel is zoals het hoort. Of ze misschien wat strenger moet zijn. Of dat dan niet zielig is. Dit is het punt waarop ik zeg dat Zamson prompt stil gaat staan als Mieke denkt: 'Gelukkig, hij loopt weer mee. Nu doe ik het vast goed zo'. Het punt waarop ik uitleg dat het paard, zodra je vanuit het hier en nu overspringt naar een stroom gedachten in je hoofd, stopt.

M. hoort me aan en besluit een nieuwe poging te doen. Deze keer verloopt de wandeling ongeveer hetzelfde, maar nu met af en toe een uitroep als: 'O, het klopt! Wat raar!'. Er volgen nog een paar nieuwe pogingen. De vijfde, en gezien de tijd ook de laatste poging, is bijna perfect. In een vloeiende, zo goed als rechte lijn, zie ik M. en Zamson naar de pion toe lopen. Meter voor meter samen in harmonie naar het doel. Totdat Zamson, drie meter voor de pion, plotseling stilstaat. Lachend zegt M.: 'Verdorie, ik dacht alleen maar: ik ben er bijna!'

Ook zonder paard kun je oefenen met in het hier en nu blijven. Merk je dat je aan het piekeren bent en wil je je gedachtenstroom een halt toeroepen? Geef je brein dan iets te doen in plaats van 'ongecontroleerd nadenken'. Focus je bijvoorbeeld op je bewegingen en vertel jezelf wat je aan het doen bent. Als je aan het wandelen bent, kun je bijvoorbeeld meedenken met je loopritme. Rechts, links, rechts, links. Ben je de tafel aan het dekken, denk dan mee met je handelingen. Dit bord zet ik hier. Dit bord daar. Nu loop ik naar de keuken om de glazen te pakken. Zo ben je ieder geval voor even in het hier en nu!