Blogger Kim - 'Maar soms, heel soms, vraag ik me af hoe mijn leven eruit had gezien als ik niet in de zorg was gaan werken'

Meestal, wanneer ik vertel dat ik in de gehandicaptenzorg werk, krijg ik de reactie: ‘Wauw, dat moet je écht kunnen/willen/leuk vinden/gemaakt voor zijn.’ Ik hoor dan dat mijn hart echt wel op de goede plek moet zitten om dit werk te kunnen doen. Nu weet ik dat veel mensen van mijn generatie, niet de sector in gaan omdat ze dat altijd al wilden. Ik ben er, net zoals vele, achter gekomen door stage-ervaringen. 

Als 16-jarige deed ik de (toen nog hetende) MMZ-opleiding, binnen deze opleiding vielen alle sociale sectoren op het MBO. Dus van kind tot ouderenzorg, gehandicaptenzorg tot onderwijsassistent, je kon met deze opleiding alle kanten op.

Ik vergeet mijn eerste stagedag nooit meer. Die dag kwam ik binnen op een dagbestedingsgroep voor jongvolwassenen met een zeer ernstige meervoudige beperking. Het eerste wat ik hoorde was een diepe rommelende mannenstem die geluidjes maakte als een baby. Deze hoorde inderdaad bij een man, van 1.90.

Daarna zag ik een meisje van mijn leeftijd in een rolstoel die, zo leerde ik later, blind en doof was. Natuurlijk werd ik niet meteen op dat moment verliefd op de sector. Het was een zware stage, waarbij ik mijn eigen normen en waarden (en mijn pubergedrag) compleet achterliet voor een taak waar ik helemaal niet klaar voor was op die leeftijd.

Naarmate mijn opleiding vorderde en ik steeds weer op stages werd geplaatst binnen de gehandicaptenzorgsector, veranderde mijn beeld van het ‘zorgen voor’. Ik leerde dankzij al mijn leerkrachten en stagebegeleiders dat je als zorgprofessional verder kijkt dan het lichaam waar de cliënt in zit. Je leert kijken naar vragen, de vraag achter de ogen. Je leert luisteren en onderscheid maken tussen de zorgvraag/ondersteuningsvraag en wat jij dénkt dat er gevraagd wordt. Je leert een onderbuikgevoel creëren, waar je heel zuinig op moet zijn en áltijd naar moet luisteren. Je leert ze kennen en creëert een ongekend bijzondere band met ze, jong of oud, licht of ernstig beperkt.  Ofwel, je leert signaleren, observeren, beredeneren en actie ondernemen als het gaat om het welzijn van de cliënt/patiënt.

Door de opleiding af te ronden kreeg ik voor mijn gevoel een bevestiging van wie ik ben en waar ik het beste mijn kwaliteiten in kwijt kan. Ik voeg iets belangrijks toe aan het dagelijks leven van anderen en haal hier zelf veel voldoening uit. Dat is hoe ik verliefd ben geworden op deze sector. Dankzij mijn werk heb ik mijn passie mogen vinden.

Natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Zoals in iedere zorgsector, vooral momenteel, moeten we steeds meer doen met minder tijd. De kwaliteit van zorg leidt eronder en dat is iets wat we als zorgprofessionals, samen met de band die we hebben met cliënten en patiënten, nooit in willen leveren. Niet alles wat ik heb geleerd is positief.

Ik heb ook moeten leren om gaan met het verlies van cliënten. En dat hoe erg jij je best ook doet, je nooit iedereen tevreden kan stellen. Ook heb ik moeten leren wat er gebeurt wanneer je jezelf (ook op ‘jonge, fitte’ leeftijd) voorbij rent. In mijn geval was dit een rughernia met verlamming van mijn onderlichaam en een uiteindelijke operatie op 20-jarige leeftijd.

Nu ik de opleiding tot verpleegkundige over een paar maanden af ga ronden, kijk ik met gemengde gevoelens terug op mijn ontdekkingsreis in deze sector. Ik hou van mijn werk. Maar soms, heel soms, vraag ik me af hoe mijn leven eruit had gezien als ik niet in de zorg was gaan werken.

Natuurlijk zullen we dit nooit weten en moeten we zeker niet blijven hangen op de ‘wat als’.

Maar, ook al ligt ons hart op de goede plek volgens velen, zullen alle mensen met een zorghart vooral goed voor zichzelf mogen zorgen. Ook ik.