Blogger Kim - 'Het is niet altijd makkelijk om stagiaire/leerling te zijn in de zorg, vooral niet nu'

In het leven komen we veel verschillende mensen tegen die ons lessen mogen leren. Ouders of verzorgers waar we onze kernwaarden/normen van overnemen of leren, leerkrachten die ons kennis en inzicht geven en vrienden die aansluiten bij ons als persoon.

Als je begint met je carrière in de zorg kom je hoe dan ook stage/werkbegeleiders tegen. Ook deze mensen zullen een impact hebben op jou, en dan met name op je toekomst als zorgprofessional.

Ten eerste wil ik zeggen dat ik veel bewondering heb voor de mensen die de functie van werkbegeleider op zich nemen. Naast de werkdruk die nu behoorlijk hoog is, nemen ze ook nog de tijd om (soms binnen dezelfde contracturen) nieuwe zorgmedewerkers te begeleiden in een vaak afwisselend leerproces. Dit lijkt me zeker niet de makkelijkste taak die er is.

Het vraagt nogal wat van je om soms drie of vier stagiaires/leerlingen tegelijk te begeleiden in het huidige werkklimaat, dus petje af voor deze mensen.

Iets wat ik alle werkbegeleiders mee zou willen geven is dat ik het zelf fijn vond om te weten wat er van me verwacht werd, wat ik soms ook zelf uit moest zoeken. Met duidelijke, eerlijke en open communicatie haal je het meeste uit veel situaties.

Natuurlijk is ook een veilig leerklimaat creëren waarin de leerling zich veilig voelt om te ontwikkelen en dus ook om fouten te maken belangrijk. Hoewel dit niet makkelijk is, omdat je toch goede zorg wilt bieden aan de cliënten/patiënten.

Ik kan oprecht zeggen dat ik me al mijn stage en werkbegeleiders kan herinneren.

Denkend aan al deze vrouwen die mijn door verschillende fases van mijn leerproces hebben begeleid, kan ik helaas niet zeggen dat ik aan alle werkbegeleiders fijne herinneringen heb. Hoewel ik veel heb mogen leren van deze mensen, vraag ik me achteraf af of zij zich beseften hoeveel impact ze hebben op de stagiaires en leerlingen die ze begeleiden. Het zegt namelijk wat dat ik mijn eerste stage begeleidster van 10 jaar geleden nog kan herinneren, vind ik. Vooral juist wat een impact zij op mij heeft gehad.

Toch wil ik graag een ode brengen aan de werkbegeleiders waar ik in een positief en veilig leerklimaat veel van heb mogen leren:

Dankjewel,

• voor die keer dat ik als 16-jarige de eerste keer een epileptische toeval zag bij een cliënt, waarna je met mij ging zitten om me te laten vertellen hoe ik het heb ervaren.
• voor het steuntje in de rug toen ik mijn eerst intramusculaire injectie ging zetten
• voor die keer dat je me moest afremmen omdat ik mezelf voorbij rende, voordat dit invloed had op mijn werk en opleiding
• voor die peptalk en het helpen oefenen voor de toets medisch rekenen, keer op keer uitleggen tot ik het begreep
• dat je later bleef of eerder kwam, om met me in gesprek te gaan over van alles en nog wat
• dat je eerlijk en oprecht tegen me zei wat mijn verbeterpunten waren, zodat ik daar mee aan de slag kon
• dat je me tips gaf over het omgaan met onverwachte situaties, of met grensoverschrijdend gedrag van cliënten

Dankzij al mijn stage/werkbegeleiders ben ik de (bijna) verpleegkundige geworden die ik nu ben, en daar ben ik hartstikke blij mee.

Het is niet altijd makkelijk om stagiaire/leerling te zijn in de zorg, vooral niet nu.

Voor alle stagiaires en leerlingen die dit lezen: spreek je verwachtingen naar je begeleiders uit, zeg wat je doet en doe wat je zegt, sta open voor feedback en onthoud alsjeblieft dat vallen en opstaan bij je leerproces hoort!