Blogger Kim - 'Daarnaast merk ik bij de studenten dat ze zich al heel snel bewust worden van de werkdruk'

Je zou denken dateerstejaars verpleegkunde studenten zich vooral zorgen maken om hun punten in de theorieopdrachten, de spanning voor een eerste stage of het ineens erg vroeg op moeten staan. Vorige week, tijdens een les aan eerstejaars, zag ik de zorgen die ze écht hebben. Het gevolg hiervan en het beeld die ze hebben over de zorgsector zijn dingen die ik graag bij jullie onder de aandacht wil brengen.

Wanneer je begint aan je schoolcarrière als verpleegkundige zit je vaak vol met verwachtingen, dromen en misschien zelfs angsten. Het kan voorkomen dat je nog bang bent voor naalden, het eng vind om dadelijk iemand te moeten wassen of het feit dat je na diplomering behoorlijk wat verantwoordelijkheden draagt.

Wat ik voornamelijk zie in de klassen die zich nu vormen, wat er bijvoorbeeld afgelopen schooljaar in Nijmegen 4 waren (80 studenten), is het vertekend beeld over het werkveld waarmee ze binnen komen. Wat natuurlijk niet gek is, vooral niet tijdens een pandemie waarbij ons werkveld bijna continu in het nieuws is. Daarnaast zie ik dat ze een ander beeld hebben van wat het werk zelf inhoud, natuurlijk wordt verwacht dat ze tijdens de opleiding alle in en outs van het werk leren kennen, en deels is dit ook zo. Een aantal studenten hopen bijvoorbeeld na diplomering direct op de afdeling oncologie/neonatologie in het ziekenhuis te kunnen beginnen. Ze richten zich zo op hun einddoel dat ze vaak een kokervisie creëren zonder dat ze dit zelf doorhebben. Zo merk ik dat deze studenten het bijvoorbeeld lastig vinden om interesse te tonen in de werkvelden binnen de zorg waar ze zichzelf (in eerste instantie) niet zien werken later.

Daarnaast merk ik bij de studenten dat ze zich al heel snel bewust worden van de werkdruk. In de klas waar ik vorige week les aan gaf zat een student die me een verhaal vertelde waar ik van schrok, en ze bleek niet de enige te zijn. Meerdere studenten gaven aan dat ze tijdens hun allereerste stage alleen werden gelaten met cliënten/patiënten. Vaak ivm personeelstekort werden ze dan alleen op een gang, afdeling of groep gezet. Hier viel toch echt mijn mond van open, is er echt zorgpersoneel dat denkt dat het oké is om een eerstejaars stagiaire tijdens zijn/haar snuffelstage deze verantwoordelijkheden te geven? Diegene moet zich denk ik weer even verplaatsen in hun eigen eerste jaar als student. Daarnaast hoorde ik ze ook vertellen dat ze zich nerveus voelde wanneer ze zich ziek moeten melden op stage. Ze voelden zich dan schuldig, omdat ze wisten dat de extra handen erg hard nodig waren. 

Hoe kan dit? Hoe kunnen we onze toekomstige verpleegkundigen in hun eerste jaar al dusdanige werkdruk laten ervaren dat ze zich niet ziek durven melden, of niet voor zichzelf op durven komen wanneer ze alleen worden gelaten? Het is aan ons om deze (snuffel)stagiaires en leerlingen te beschermen voor dit soort situaties. Natuurlijk willen we een realistisch beeld voor ze schetsen, maar we willen ze ook zeker niet wegjagen. Zeker niet als je kijkt naar hoe hard ze eigenlijk nodig zijn.

Dus, wanneer je een stagiaire of leerling mag begeleiden, denk er dan aan hoe jij je destijds voelde in die positie. Toon empathie maar probeer ze op een passende manier voor te bereiden op wat er komen gaat. Ga naast je student staan, kijk samen wat nodig is om een positief en gezond leerklimaat te creëren. Naast het feit dat we een voorbeeldfunctie hebben voor patiënten/cliënten, hebben we deze functie ook voor onze toekomstige collega’s.