Blogger Kim - 'Je doet dit werk om iets voor een ander te betekenen, en soms kom je hierdoor situaties tegen die heel persoonlijk kunnen zijn'

Laatst kreeg ik de opmerking, 'het is maar een baan' te horen. Ergens begrijp ik wel waarom sommige mensen dat zo uitspreken, en ik begrijp natuurlijk dat in het professionele beeld iedereen vervangbaar is. Echter denk ik toch dat het in de zorg iets anders ligt. Mensen gaan niet zomaar in de zorg werken.

Je doet dit werk om iets voor een ander te betekenen, en soms kom je hierdoor situaties tegen die heel persoonlijk kunnen zijn. Natuurlijk heb je een rugzak vol met professionele kwaliteiten, je persoonlijke karakter komt hier vaak ook duidelijk in naar voren. Net als de visie van de organisatie of instelling waar je voor werkt, creëer je door je ervaringen in combinatie met jouw eigen normen en waarden, je eigen visie.

Ik heb twee weken geleden afscheid genomen van mijn eerste vaste baan in de zorg. Dit omdat ik een kans aangeboden kreeg die ik niet af kon slaan, een plek als verpleegkundige ZEMB op een kind/jeugd groep. Ik heb met pijn in mijn hart afscheid genomen van mijn vertrouwde plekje binnen het team, van de band die ik had met cliënten, en van het bekende op mijn werkplek.

Ik vind dat ik behoorlijk gevormd ben door de laatste drieënhalf jaar op mijn vorige werkplek. En graag leg ik je uit waarom. De collega’s waar ik afscheid van heb genomen zou ik stuk voor stuk aan mijn eigen bed willen hebben staan, als ik ooit een patiënt zou worden.

Onze situatie was bijzonder, voor mij vooral omdat het mijn eerste echte baan was. Daarnaast omdat ik samen met mijn collega’s keihard heb moeten knokken voor de kwaliteit van zorg die we nu leverde, en voor de band die we hebben met cliënten.

Het team was nog vrij jong, pas kort geleden samengesteld in een tijd van nood en extreem personeelstekort. We werkte reeksen van 14 diensten achter elkaar, de cliënten hadden last van de personeelswisseling en de stress bij de begeleiding, en wij hadden last van alles wat daarbij kwam in die periode. We hebben alles op de kop moeten gooien om opnieuw te beginnen, dit was enorm hard werken. We moesten goed samenwerken, communiceren en op tijd signalen bij cliënten (die we amper kenden) oppakken.

Ik kan oprecht zeggen dat ik nog nooit zo trots ben geweest op een groep mensen als bij dit team.

We waren echt niet perfect, maar we kregen het samen wel voor elkaar. Stuk voor stuk weet ik wat ik aan ze heb, wat ik van ze kan verwachten in onverwachte situaties op onze groep en vertrouw ik erop dat ze allemaal de beste zorg mogelijk leveren aan onze cliënten. Het zijn vrouwen met hart voor de zorg, de mensen en het vak.

Deze plek was voor mij soms een harde leerschool, waar ik ben uitgedaagd op vlakken die voor mij al heel lang vast lagen. Er zijn geen zwakke schakels in ons team, we weten dat we elkaar nodig hebben om de beste zorg te bieden. Ik besef me, vooral nu, dat dat behoorlijk zeldzaam is. We zijn namelijk absoluut niet allemaal volgers, blijven elkaar uitdagen, sparren over ideeën en kansen die er liggen.

Terugkomend op de uitspraak 'het is maar een baan' vind ik dat, wanneer je ergens 32 uur in de week komt, dit je behoorlijk vormt. Zowel als persoon als professional. Je wordt beïnvloed door de cliënten en de vertrouwensband die je met ze creëert, je begeleid en verzorgt ze onvoorwaardelijk op alle momenten van de dag.

Ook word je beïnvloed door de collega’s en andere disciplines waar je mee samen werkt. Je spart over ideeën en signalen, je gaat discussies aan en maakt je hard om de beste zorg te kunnen leveren. Soms spreek je zelfs namens de cliënt, jij bent degene die samen met je team de kwaliteit van leven van je cliënten beïnvloed.

Naar mijn mening beïnvloedt dit alles wie ik ben als persoon, daarom is het inderdaad maar een baan, maar tegelijkertijd zoveel meer. Ik ben dankbaar voor mijn werk en alles wat het met zich meebrengt. Ook in een tijd van nieuwe uitdagingen heb ik dankzij mijn vorige werkplek, een rugzak vol kennis, ervaring, passie en steun van alle lieve collega’s en cliënten die ik 'achterlaat'.