Blogger Kim - De wereld in het klein

Waar ik voorheen werkte in de kleinschalige woonvormen midden in de ('reguliere') wijk, werk ik nu in een omgeving met gelijkgestemden, zowel collega's als cliënten zijn overal te vinden.

Iedere keer als ik ga wandelen met de kinderen waar ik voor zorg, kom ik terug op de groep met een lach op mijn gezicht. Het zijn rijen na rijen van woningen, flatgebouwen en dagbesteding in alle vormen. Men kijkt hier niet meer raar op van een schreeuw, een harde bonk of piepers die af gaan aan de riem van een begeleider.

Je ziet cliënten, begeleiders gedrag of zorg, verpleegkundigen, bewegingsagogen, gedragsdeskundigen, chauffeurs, managers of het technische team in de straten, wijken, woningen en centra. Tussen zes en acht uur wordt dit dorpje wakker, gaan de slaap/nachtdiensten naar huis en komen de ochtend en dagdiensten aan op de desbetreffende woning. Tussen 20 en 22 uur gaat dit dorpje slapen, gaan de dag/avonddiensten naar huis met een voldaan en/of vermoeid gevoel en komen de slaap/nachtdiensten weer vol goede moed aan het werk.

Ik vind het zelf heerlijk om in de ochtend het dorp binnen te rijden en overal wel een lampje aan te zien. Soms zie je cliënten voor het raam staan, die wachten tot de begeleiding hun wereld komt vergroten.

Vaak draait het leven van de cliënt om zijn/haar hulpverlening heen, zij zijn afhankelijk van onze zorg en ondersteuning in bijna alle aspecten van hun leven. Ze wachten op ons om hun dag te starten, om een zinvolle dagbesteding te beleven en om samen de dag weer af te sluiten.

Soms lukt dit in de positieve zin, soms ook niet. Onvoorwaardelijk staan al deze duizenden medewerkers er voor deze cliënten.

Dit dorp is voor sommigen hun hele leven, die wij voor hen mogen openen en hopelijk ook mogen uitbreiden.

Hoe mooi is het om als persoon een dergelijke rol in iemands leven te mogen spelen?

Weer een reden om dankbaar te zijn voor dit mooie werk!