Blogger Kim - 'De toenemende druk op de zorg werd onze prioriteit, terwijl dat juist onze eigen gezondheid had moeten zijn'

Mijn opleiding tot verpleegkundige begon in februari van 2020, precies een maand voordat COVID-19 zich kenbaar maakte in Nederland. Natuurlijk heeft dit veel invloed gehad op mijn opleiding, ook op de ontwikkeling die ik doormaakte als leerling verpleegkundige. Over drie maanden ga ik mijn diploma in ontvangst nemen en aan de slag als verpleegkundige op een zeer intensieve zorg kind/jeugd groep in de gehandicaptenzorg. Ik kan niet wachten op alle stappen die ik nog mag gaan zetten als beginnend verpleegkundige, maar besef me ook dat de situatie van mij en mijn medestudenten bijzonder was.

Natuurlijk maak ik mijn praktijk- en theorie uren om mijn BIG-registratie te behalen, dat veranderde ook in deze situatie niet. Helaas hebben we niet dezelfde kwaliteit van theorielessen gekregen in de periode van het thuisonderwijs, ook al deden onze leraren er alles aan om dit te kunnen waarborgen. Ik besef me heel goed dat ons onderwijs, in deze tijden, niet hetzelfde is verlopen.

Graag geef ik jullie een kijkje op de afgelopen tweeënhalf jaar, als verpleegkundige student tijdens een pandemie. Omdat ik en mijn klasgenoten deel uitmaken van een verkorte studie, werden er andere dingen van ons verwacht dan bij een reguliere opleidingsduur. We hadden al een sterke basis en waren allemaal al werkzaam in het ziekenhuis, de thuiszorg, de ouderen- en/of gehandicaptenzorg. De online lessen volgen was zwaar, veel van mijn klasgenoten zaten met het hele gezin thuis.

Ik heb menig kind, hond en kat voorbij zien komen op mijn computerscherm. Ik heb het voorrecht om alleen in een mooi appartement te wonen, met stilte en ruimte om me te richten op mijn studie. Veel van mijn klasgenoten hadden dit niet. Er werd van ons veel verwacht, wat ook normaal is vind ik. Alleen de bijzondere omstandigheden, maakte de al uitdagende situatie waar we voor stonden nog lastiger.

Ook voor leerkrachten was het een circus. Zij zijn allemaal (in ons geval) mensen met veel praktijkervaring, en zelf zij stonden soms met klapperende oren te luisteren naar onze verhalen uit de praktijksituaties die we meemaakten. Van cohorten opzetten, alleen op zes patiënten staan of een grote hoeveelheid sterfgevallen. We hebben het allemaal gezien.

Naast de ander situatie op school, veranderde ook de situatie op het werk. We liepen allemaal ineens een groot risico op besmetting van een (toen nog onbekende) ziekte, niet alleen van onszelf maar ook van onze familie en de cliënten/patiënten waar we voor zorgden.

De druk op de zorg nam toe, we renden en holden mee en hebben meerdere malen een tandje bij moeten zetten. We hebben klasgenoten gehad die moesten stoppen, in een burn-out raakten of 50+ uren in de week werkten. We werden (net als de rest van de zorgwereld) overvallen door de zorgvragen die toenamen. Naar mijn idee kregen we lang niet allemaal de kans om echt leerling te zijn.

De toenemende druk op de zorg werd onze prioriteit, terwijl dat juist onze eigen gezondheid had moeten zijn. Onze tijd als leerling-verpleegkundigen, maakt ons klaar voor een leven lang leren, vooral in een pandemie. Mede daardoor ben ik dankbaar voor mijn leerkrachten, klasgenoten en collega’s. Want zorgen doe je met elkaar, voor elkaar.