Zuster Toos: 'Mijn man is me gisteren op komen halen en we zijn gaan kamperen, net als vroeger!'

Een delier. Bijna iedereen die al wat langer in de zorg werkt is wel eens een cliënt tegengekomen die er één doormaakte. Meestal wordt er van alles aangerukt om het delier zo snel mogelijk op te lossen. Dat een delier ook echt mooie kanten kan hebben maakte ik laatst mee.

‘Het is op hoor.’ Ze zegt het zelf... Ik ben het met haar eens… Haar lichaam is op gewoon van de ouderdom, maar vooral haar wilskracht is op. Ze komt in bed te liggen eet en drinkt nauwelijks meer en heeft geaccepteerd dat het einde naderd. Door het vele liggen krijgt ze pijn. Dit wordt uiteindelijk behandeld met morfine.

Hierdoor ontwikkeld mw. een delier. Ze ligt ze naar haar plafond te kijken. ‘Prachtig hè al die schildpadden, en zo dichtbij ook’, zegt ze tegen me.

Ik leg haar uit dat ik de schildpadden niet kan zien en dat het door de medicijnen komt dat zij ze wel kan zien. Maar dat ik het heel fijn vind dat ze er zo van geniet. ‘Maar als er dingen zijn die niet zo leuk zijn moet u het wel eerlijk zeggen hoor’, druk ik haar op het hart.

Een paar dagen later ben ik weer bij haar. Ze ligt met een gelukzalige blik in bed. ‘O meid moet je nou toch eens horen’, zegt ze. ‘Mijn man is me gisteren op komen halen (mw. is al heel lang weduwe) en we zijn gaan kamperen, net als vroeger! En gisteravond zijn we uiteten geweest. Bij het restaurantje waar we altijd kwamen. Meid ik heb toch een fantastische dag en nacht gehad.’ Ik kijk naar het gelukzalige gezicht van mw. Ik word er blij van dat ze zo'n mooie ervaring heeft.  ‘Ik weet wel dat het niet echt is’, zegt ze. ‘De zuster zei een paar dagen geleden dat het van de pillen is. Maar ik vind dit echt hele goede pillen hoor’, zegt ze met een grote grijns. Als ik naar buiten loop is mijn grijns even groot als die van mw. Soms is zo'n delier zo gek nog niet...?