'Wat mooi dat deze mevrouw op een waardige manier mag sterven en in herinnering zal voortleven'

De eerste blaadjes zitten weer aan de struiken en bomen. Langzaam ontwaart de lente. De zon die steeds wat krachtiger wordt en meer licht geeft. Licht wat we ons allemaal goed doet.

Mogen ervaren dat we hier in vrede kunnen leven leven. Vrede die nooit vanzelfsprekend is. De gruwelen van oorlog, dood en verderf veranderen niet door de komst van de lente. Zaken waar we geen invloed op hebben. Zo complex dat het niet meer uit te leggen is. Waar we zelf wel invloed op hebben is hoe we omgaan met anderen. Het tonen van respect, verdraagzaamheid en bijvoorbeeld het sturen van een berichtje naar iemand. Een luisterend oor bieden aan een ander enz. Kleine dingen die de vrede en veiligheid een stapje dichterbij.

Ik neem je weer mee in de ambulancepraktijk.

Voltooid leven.

De gang van de keuken naar de kamer gaat moeizaam.

Buiten adem komt u aan bij de bank in de woonkamer. Enkele minuten daarvoor liet de zoon van mevrouw mij binnen. De huisarts heeft gevraagd of we een infuus willen plaatsen voor euthanasie.

Omdat het stukje lopen zoveel energie gekost heeft, laat ik haar eerst even bijkomen. "Doe maar rustig even bekomen."

Nadat de ademhaling wat rustiger is geworden zie ik dat mevrouw gespannen is. Ik vraag of ik even naast haar mag komen zitten.

Ze knikt. Leg haar hand in de mijne, een getekende hand die gezorgd heeft, die het leven in al zijn facetten gevoeld heeft en getekend is door ouderdom. Ik ben gespannen, omdat ik bang voor de prikken. Heb er al zoveel gehad. Daar zie ik nog het meeste tegenop. "Mevrouw, ik heb alle tijd voor u. Er hoeft niets overhaast."

"Gisteren heb ik afscheid genomen van de familie. Dat was zwaar. Maar het gaat niet meer. Het is klaar. Mijn leven en het feit dat er geen kwaliteit meer is, maakt dat mijn leven voltooid is."

Nu ze vertelt, merk ik dat ze wat meer ontspant.

De familiefoto aan de muur laat volwassen kleinkinderen zien.

We praten erover, dat wil zeggen, ik sluit aan bij wat voor mevrouw belangrijk is. Haar man overleed vele jaren terug. "Ben benieuwd of we elkaar weer gaan ontmoeten", zegt ze.

Het blijft altijd een bijzondere gewaarwording. Ik stap in een proces wat al vergevorderd is. Het voorbereiden op het loslaten van het leven. De laatste uren waarin rust en warmte belangrijk zijn. De luxe dat ik hier ook echt de tijd kan nemen die nodig is.

Niet alleen als hulpverlener, maar als mens. De ander laten ervaren dat je geen ritnummer bent. Alleen daarom al neem ik nooit de laptop mee naar binnen. Ik check vooraf al de gegevens.

Het plaatsen van het infuus gaat goed. Zorg ervoor dat de arm op een kussen rust en doe een gaas tussen de stuwband zodat dit zachter is voor de huid.

Neem afscheid van mevrouw en de zoon. De huisarts komt twee uur later. Goede reis, mevrouw, en hou van hierboven maar een oogje in het zeil. Dan laat ik haar hand los.

Met een sereen gevoel stap ik in mijn auto. Wat mooi dat deze mevrouw op een waardige manier mag sterven en in herinnering zal voortleven. Ik bel met de huisarts die straks bij mevrouw komt en praat hem even bij. Meld me weer inzetbaar bij de meldkamer.

"23-342 wilt u rijden naar de sporthal. Persoon met waarschijnlijk een patella luxatie." "Ja, natuurlijk." Even schakelen.

Twee uur later kijk ik automatisch op mijn horloge.

Goede reis, mevrouw.

Tot zover dit blog.

Goed om nog aan te vullen met het volgende: De meldkamer vraagt altijd of we deze inzetten willen doen. Indien je geloofsovertuiging niet strookt, dan ben je vrij om nee te zeggen.

Keuzes worden altijd gerespecteerd.

Tot volgende keer,

John

Meer over ambulancezorg ook op FB: @ambulanceverpleegkundige in praktijk, Instagram: ambulanceverpl_in_praktijk en TikTok: Ambulancevp in praktijk