'Ik klap dicht, zie even wazig en ga zitten'

Beste lezers,

Omdat dit verhaal mogelijk tot herkenbaarheid leid, deel ik niets medisch inhoudelijk of zaken die niet passen bij mijn integriteit en professionele beroepshouding.

Niets vermoedend loop ik de ambulancepost binnen. Nachtdienst twee van twee staat er op het programma. Hoor mijn collega’s praten over het overlijden van een jong kindje. Enkele details in het gesprek maken dat bij mij direct een onbestemd gevoel ontstaat. Nee hè, het zal toch niet waar zijn.

In het ziekenhuis is in de loop van de dag een jong kindje overleden.

De nacht ervoor hebben de meldkamer, en nadien mijn collega en ik, hulp verleend aan een jong kindje, waarvoor na de eerste zorg ter plaatse we naar het ziekenhuis zijn gegaan.

Omdat het ziekenhuis naast onze ambulancepost is, loop ik direct naar de spoedeisende hulp post. Toevallig tref ik de arts die er gisteren ook was. We kijken elkaar aan en ik zie het, ze bevestigd wat ik al vermoedde.

Ik klap dicht, zie even wazig en ga zitten. Woorden die door mijn brein gaan, zal ik hier niet benoemen.

Met de arts praat ik erover. Gevoelens van verslagenheid, onmacht en verdriet gaan door me heen.

Ik die altijd zeg: “Ik neem verdriet niet over, maar sta als mens naast mensen”, die vogel gaat nu even niet op. Het raakt me in mijn hart. Een gevoel van breken.

Laat het gevoel maar toe. Het is wat het is.

Bespreek het met collega's en thuis.

Gelukkig wordt het steeds meer gemeengoed dat het tonen van kwetsbaarheid leidt tot goede gesprekken en balans in mentale veerkracht.

Die nacht werk ik verder. Het blijft echter in mijn hoofd zitten.

Wat als, had ik, heb ik... Vragen in de vorm van zelfreflectie. Een reflectie die geen nieuwe gezichtspunten geeft.

Ik neem contact op met mijn collega waarmee ik dienst had. Ook informeer ik de meldkamer en bespreken we de casus na.

Korte tijd later zie ik een uitnodiging voor een intercollegiale nabespreking in het ziekenhuis, omdat wij naast de meldkamer, als team aan het begin stonden van de hulpverlening.

Deze bespreking is heilzaam voor mij. Ervaringen worden gedeeld. Puzzelstukjes die steeds meer op hun plaats vallen. Niet 100 procent, maar het beeld en tijdlijn waar we het over hebben wordt duidelijk. Dat geeft mij enige rust. Ik kan, mag en ga het loslaten nu. Ik kan blijven vertrouwen op mijn intuïtie. Dat ik mijn “zorgen” gedeeld heb. Respect voor de collega's op de meldkamer en medewerkers van diverse afdelingen in het ziekenhuis die zich maximaal ingezet hebben.

Alles heeft echter niet zo mogen zijn. De naam van dit kindje zal ik niet vergeten.

Mijn gedachten en condoleances gaan uit naar ouders en familie die geconfronteerd zijn met dit, niet in woorden te bevatten, verlies en verdriet.

Ambulancezorg Limburg heeft collega's die naast hun reguliere taak deel uit maken van het bedrijfsopvangteam en 24/7 ingezet kunnen worden voor een luisterend oor en praktisch ondersteuning daar waar behoefte in is.

Ambulancezorg, elke dag anders, elke dag zorg.