Verpleegkundige Eva - 'Ze zit zo diep in haar verdriet dat er een enorme muur om haar heen is ontstaan'

Op mijn gemak maar wel licht gespannen sluit ik het infuus aan. Er is met deze cliënt op dit moment maar weinig communicatie mogelijk. Een jonge vrouw, net iets ouder dan ik zelf ben. Ze kreeg een paar dagen geleden uit het niets te horen dat ze ernstig ziek is en dat ze niet lang meer te leven heeft. Ik doe mijn best om met haar in gesprek te gaan, maar ze zit zo diep in haar verdriet, dat er een enorme muur om haar heen is ontstaan.

Op de achtergrond hoor ik haar dochtertje brabbelen. Haar gezelligheid vult de kamer en zo zie ik dat er toch een glimlachje op het gezicht van mijn cliënt verschijnt. 'Wat is het toch een heerlijk meisje!', zeg ik tegen haar. Ze antwoordt: 'Hmmm.' Ik bedenk me hoe zwaar het voor haar moet zijn, maar voelen hoe zij zich voelt... Nee, dat kan ik niet.

Haar man komt naar beneden en begroet mij vrolijk. ‘Fijn dat je er bent!’ Ook hij doet zijn best om een gesprek op gang te brengen, maar de antwoorden 'hmm', 'ja' en 'nee' zorgen ervoor dat ook hij het opgeeft. Hij knielt neer bij zijn dochter op de grond, terwijl ik mijn laatste spullen opruim.

Als ik in de keuken sta, hoor ik ineens heel hard: ‘Kijk, ze loopt!’ Het kleine meisje zet met een stralend gezichtje haar eerste stapjes, met haar trotse vader achter haar. En haar moeder? Die kijkt gelaten, zonder enige zichtbare emotie, toe hoe haar dochter haar eerste stapjes zet.

Als ik wegga, wens ik haar sterkte en begroet ik haar man en het vrolijke kleine meisje. Als ik bij de deur sta, zie ik dat ze haar hoofd heeft weggedraaid en dat er een traan over haar wang loopt. Het voelt of ik iets moet doen, maar dat daar nu geen ruimte voor is. Ik besluit met pijn in mijn hart om het zo te laten en weg te gaan.

In de auto baal ik en ben ik verdrietig tegelijk. Gewoon omdat ik haar niet kon helpen op de manier waarop ik dat graag zou doen. Maar ik zie ook in dat ik respect voor haar moet hebben en voor hoe ze omgaat met verdriet. Wat heel de dag nog in mijn hoofd speelt: ze heeft vandaag de eerste stapjes van haar dochter gezien, maar ze zal nog maar weinig nieuwe, kleine of grote stapjes in het leven van haar dochter meemaken...