Verpleegkundige Eva - 'Vandaag ben ik voor de laatste keer bij haar en daar zijn we beide heel bewust van'

Vanonder haar fleurige dekbed lacht ze mij toe. Haar gezicht is wat geler dan anders, wat misschien ook wel komt door het zonnetje wat er via het grote huiskamer raam op schijnt. De afgelopen weken heb ik haar door de intensieve zorg beter mogen leren kennen, hebben we diepgaande gesprekken gehad, veel kunnen lachen, veel over ons mooie werk gedeeld maar ook veel herkenning gezien in elkaars persoonlijkheden. Bijzonder om te zien dat ze ondanks haar ziek zijn nog steeds een heel gedreven verpleegkundige is, zo eentje in hart en nieren.

Vandaag ben ik voor de laatste keer bij haar en daar zijn we beide heel bewust van. We hebben het niet gezegd, maar ik zie het. Ik denk aan de voor mij onbekende afwezig blik in haar ogen. ‘Hoe is het met je?’, vraag ik haar terwijl ik al wat rommel aan de draadjes en lijntjes die zich altijd weer tot een knoop voegen.

Ze laat haar ogen wegzakken met een blik op haar handen. ‘Goed!’, zegt ze allesbehalve overtuigend. Even kijk ik haar aan maar ik zie al snel dat ze er nu niet over wil praten. Zo open als dat ze de afgelopen weken is geweest zo gesloten is ze nu.

Het piepen van de pompen is het enige geluid wat de kamer vult. We hebben nog niet eerder zo weinig woorden gedeeld als op deze ochtend. Het raakt me, en ik weet ook niet wat ik zeggen moet. Ik besluit dat maar gewoon te zeggen tegen haar. Na mijn woorden kijkt ze op en stotterend zegt ze: ‘Ik …ik ga je gewoon... missen.’

Weer sta ik met mijn mond vol tanden en dat is voor mij niet gewoonlijk. Ik vertel haar ook heel eerlijk dat ik het ook heel lastig vind. ‘Ik ga zo hard achteruit nu’, zegt ze terwijl ze naar het zonnetje kijkt dat door de ramen naar binnen schijnt.

‘Het leven is maar kort hè. We moeten zo genieten van elke dag, maar soms is dat zo moeilijk!’, zegt ze. Ik kijk haar aan terwijl haar linker mondhoek langzaam opkrult en er daarna een traan over haar wang rolt. Ik pak haar hand vast en we kijken elkaar een poosje recht aan. Het doet bijna zeer. Zeer, omdat ik denk een beetje te voelen wat ze voelt. Daarna kletsen we nog verder, net als dat we dat de afgelopen weken hebben gedaan. Als een open boek zonder enkele schroom.

Een nieuwe infuuszak hang ik op en verzorg in de tussentijd verschillende drains die ervoor zorgen dat haar lichaam nog even door kan functioneren. Nog even…

Als ik klaar ben en ik afscheid wil nemen, pakt ze mijn hand en geeft er een zoen op. ‘Bedankt voor alles wat we hebben kunnen delen en bedankt dat je er was.’ Ik schenk haar een glimlach die ze niet kan zien door mijn mondkapje, maar ik denk dat mijn ogen wel meelachen. 'Jij bedankt! Spaar nog wat mooie momenten op je weg naar de laatste reis', antwoord ik haar.

‘Vergeet niet het leven te vieren!’, roept ze mij na als ik de deur achter mij sluit.