Verpleegkundige Anne - 'Terwijl zijn vrouw binnenliep wees hij naar mij en vertelde hij aan haar dat dít nu Anne was'

Het overkomt mij nog wel eens dat ik een patiënt uit duizenden herken of zelf nooit meer zal vergeten. Maar nu was het een keer omgedraaid. Een patiënt herkende mij tussen al die andere witte uniformen met mondkapjes en (sorry heren) knotjes.

Bij het lezen van zijn dossier had ik al een vaag vermoeden dat ik deze patiënt kende. Ik kon mijn vinger er niet opleggen dus ik ging door met het lezen van de dossiers van 'mijn' patiënten zodat ik mijn avonddienst kon starten.

Ik had al drie pogingen gedaan om de patiëntenzaal op te lopen maar telkens als ik de zaal binnen wilde stappen werd ik weggeroepen door mijn collega die nieuw was op onze afdeling. Geen probleem. Maar dat maakte dat ik letterlijk meerdere keren langs mijn patiëntenzaal liep.

Eindelijk, even niks, snel mijn cow (computer on weels of zoals we zeggen; mijn koe) meenemen om ongezien de patiëntenzaal op te gaan. Zo mooi gelukt, nu even een rondje-kennismaking-doen. Dag meneer; mijn naam is…  Maar midden in mijn zin word ik onderbroken; Ja maar ik ken jou! En ik zal jou nooit meer vergeten! Stamelend reageer ik.  Uhm... ik uhm uhm, slik mijn gedachten gaan alle kanten op, geen idee wat ik denken moet. De man reageert en doet zijn verhaal; 

‘Jij hebt mijn leven gered! Die ene avond na mijn operatie had ik zóveel pijn! En er continu bloed uit mijn katheter bleef komen, week jij geen seconde van mijn zijde. De arts moest van jou komen toen jij hem aan de telefoon had. Je hebt zo'n speciaal team laten komen, die kwamen met een grote kar met allemaal apparaten en toen kwam ook de arts. Ik ben daarna geopereerd en dat was mijn redding! Ik heb zo vaak je naam genoemd wanneer ik dit verhaal vertelde aan mijn familie.’

Nog steeds stond ik te stamelen, en mijn wangen en mijn haarkleur kwamen aardig overeen nu, overwegend rood... Ik herken het verhaal direct. Het was ook in een avonddienst, dit was inderdaad een bloederige casus. Ik weet nog dat het zoveel bloed was dat ik op de recovery* al de arts gebeld had met het verzoek voor een her-OK.

‘Kamer 36’, was mijn enige antwoord op dat moment.

'Ja! Dat klopt', zei de man. Terwijl zijn vrouw binnenliep wees hij naar mij en vertelde hij aan haar dat dít nu Anne was.

Ondertussen dacht ik; ‘Serieus Anne, kamer 36? Is dat je enige response, kom op, dit kan beter.’

‘Meneer, wat bijzonder dat u mij herkent en wat fijn om u nu zo te zien. Ik vind goed te horen dat u zo'n vertrouwen had. Het was een intense dienst, daar zal ik niet over liegen.’ Een tijdje spraken we over deze avond. 

Ik voelde me vreselijk opgelaten. Dit is toch ‘gewoon’ ons werk?

Ik werd de rest van de avond op handen gedragen door deze patiënt maar ook door de andere drie patiënten die dit allemaal hebben gehoord omdat ze niet om de luide stem van deze patiënt heen konden. Ik wist me eigenlijk geen houding te geven en tegelijk was dit een bijzondere ervaring.  

Ik zal deze patiënt nooit meer vergeten. 

*recovery= uitslaapkamer