Een artikel uit Persoonlijk
Verpleegkundige Anne - 'Niets doen... that's not what we are trained for...'
Als je in de zorg werkt dan wil je het liefst mensen helpen. Niets doen is daarom ook heel moeilijk. Verpleegkundige Anne vertelt vandaag over een man met de wens om niet gereanimeerd te worden en niet naar de IC gebracht te worden. Ze vindt het heel lastig om niks te doen als zijn situatie ineens verslechterd... 'Ik kon niet rennen, redden, helpen overleven en winnen. Daar stond ik. Kijkend naar deze stoere man.'
Is niets doen niet het allermoeilijkste wat er is? Liefst wil ik rennen en redden. Rennen met mijn zieke patiënt naar de IC, mijn patiënt redden, mijn patiënt helpen, overleven, het winnen. Zo zijn wij verpleegkundigen. We willen helpen, overleven, beter maken.
Niets doen... that's not what we are trained for... Deze zin ging laatst door mijn hoofd na een intense casus.
's Ochtends nog een praatje, met een gezellige maar zeker zieke man, met een tijdbom in zijn lijf. Zijn én mijn dag nam plotselinge een wending. Door zijn zelfgemaakte afspraken en dus beperkingen in het beleid, werd ik beperkt in mijn handelen. Familie gebeld, het is zorgelijk. Geen IC en geen reanimatie. Ik deed wat ik kon en mocht. Ik worstelde. Te vaak gevraagd aan de arts; kan ik echt niets méér doen?
Maar ineens, iets knapte, dat was het dan. Zijn bewustzijn werd weggenomen. In 1,5 uur tijd van een grapje over mijn haarkleur naar het moment dat ik mijn vingers in zijn hals hield, wachtend en hopend dat zijn zwakke hartslag het nog even zou volhouden totdat zijn familie er zou zijn. Het ritme nam steeds vaker een pauze en elke slag voelde verder weg. Zijn grote familie kon dit tempo niet aan.
Te laat... daar gaat hij... In het bijzijn van mij en mijn collega blies deze sterke man zijn laatste adem uit. Ik voelde geen slag meer tegen mijn vingers tikken... Daar sta ik, slikkend, vechtend tegen tranen, die onmacht. Wat ben ik hier slecht in. Ik kon niet rennen, redden, helpen overleven en winnen. Daar stond ik. Kijkend naar deze stoere man. Mijn collega geeft me een troost; hij was gelukkig niet alleen, wij waren bij hem. Hij stierf niet alleen.
Nu wachten op familie, hen te woord staan, maar hoe?
Een kwartier later komt familie binnen, vol ongeloof en in tranen. In deze zelfde emotie benoemt zijn vrouw dat ze dankbaar is dat verder lijden gespaard mocht blijven. Luisteren en knikken, dat is wat ik doe.
Niets doen, het moeilijkste wat er is.
Dit is Anne:
Ik ben Anne en ik ben verpleegkundige in het St Jansdal ziekenhuis in Gelderland. Ik werk op de afdeling chirurgie en zie daar verschillende specialismen, zoals gastro-enterale chirurgie, MDL, gynaecologie en urologie voorbijkomen. Ik houd van deze diversiteit, omdat je flink wat kennis in huis moet hebben en elke dag bijleert. Ooit begonnen als kok. Na de opleidingen Verzorgende IG en medewerker maatschappelijke zorg heb ik in het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein een interne opleiding tot verpleegkundige gedaan. Daar heb ik verschillende afdelingen gezien en ben ik afgestudeerd op de hematologie. In mijn vrije tijd ben ik druk met mijn gezellige tweeling, reis ik graag en heb ik samen met mijn man een liefde voor Texel.
Colofon: FloorZorgt is jouw online zorgmagazine! Op dit moment lezen 80.000 unieke zorghelden mij maandelijks. Door middel van inspirerende blogs, relevante producten (kijk snel in mijn webshop!) mooie artikelen en zorgnieuws houd ik jou op de hoogte van alle ontwikkelingen in de zorg. Heb je mijn mobiele app al gedownload en volg je mij al op Facebook, Instagram of Linkedin? Wil je adverteren? Stuur me dan een mailtje en ik neem z.s.m. contact met je op of bekijk de mogelijkheden alvast hier. Ook ik maak weleens een foutje ;-) Heb je er één gezien? Mail het me. Ik ben je dankbaar!
Reageren op dit bericht?
Om te kunnen reageren op dit bericht moet je ingelogd zijn. Klik hier om in te loggen.