‘Verborgen held’ Eddy werkt als beveiliger in het ziekenhuis: ‘Ik heb weleens klappen gehad’

Wat houdt je werk precies in?

‘Ik ben coördinerend medewerker en dat betekent dat ik op de werkvloer loop als beveiliger, maar dat ik bijvoorbeeld ook dagroosters maak, administratie doe en overleggen pleeg. En daarbij draai ik dus óók nachtdiensten. Eén keer in de vier weken vier nachten achter elkaar. Ook ben ik bhv’er en word ik opgeroepen als er bijvoorbeeld een collega onwel wordt.’

Wat maak je zoal mee als beveiliger?

‘Laatst werden er ineens veel fietsen gestolen rondom het ziekenhuis, dan moeten mijn collega’s en ik extra surveilleren. Of we moeten op neurologie een verpleegkundige ondersteunen als er een patiënt voor onrust zorgt op de afdeling. Ons ziekenhuis ligt midden in het centrum, dus we hebben ook weleens ongenode gasten. Of er zijn ineens medicijnen verdwenen. Elke nacht moet ik minstens één keer naar de SEH komen om een patiënt te kalmeren.’

Ben je ooit geslagen?

‘Ja, ik heb weleens klappen gehad, maar ik heb nooit een blauw oog gehad. We zijn er ook op getraind hoe we situaties moeten de-escaleren. Dat is ook wel nodig, want de agressie in het ziekenhuis is de afgelopen jaren toegenomen.’

Welke onderdeel van je werk blijft meestal onbelicht?

‘Als er een kindje is komen te overlijden, worden wij opgeroepen om de ouders naar hun auto te begeleiden. Ouders mogen hun kindje namelijk zelf mee naar huis nemen. Ik probeer ze dan zo discreet mogelijk via het keldertracé naar de parkeergarage te brengen, zodat ze niet door de ziekenhuisgangen hoeven te lopen waar ze veel bekijks hebben. Soms hebben ze hun kindje gewoon in een dekentje gewikkeld. Dat is een heel heftig beeld. Ik probeer er altijd voor te zorgen dat ze zich niet ongemakkelijk voelen. De kinderafdeling raakt me sowieso het meest. Dan zie je van de kindjes met van die kale koppies… Zeker omdat ik zelf ook vader ben, vind ik dat na al die jaren nog steeds heel heftig,’

Wat vind je het meest bijzondere aan je werk?

‘’s Nachts heerst er een totaal andere sfeer in het ziekenhuis en dan vind ik het heel fijn om door de gangen te lopen. Verpleegkundigen hebben dan ook net iets meer tijd om een praatje te maken. En dat is voor mij het moment om te vragen of er nog iets bijzonders speelt op de afdeling. Ik vind het na 34 jaar nog steeds een heel mooi en boeiend bedrijf. Ik heb er al zoveel meegemaakt. Als iemand op een feestje negatief praat over mijn ziekenhuis, voel ik me aangesproken. Het is toch een stukje van mezelf geworden.’

Je maakt veel mee, hoe ontlaad je je?

‘Ik ben best wel een binnenvetter, houd het liever allemaal voor mezelf. Als ik heb moeten assisteren bij de afhandeling van een zelfdoding – dat gebeurt helaas geregeld in het ziekenhuis – of het uitvoeren van een heftige reanimatie, dan praat ik daar niet met mijn vrouw over. Wel heb ik dan meestal een nazorggesprek, dan is wel weer genoeg wat mij betreft.’  

Ken jij nog een ‘Verborgen held’ die je in deze rubriek in het zonnetje wil zetten? Mail dan naar floor@floorzorgt.nl