'Vechten en voor je plek opkomen is de rode draad in haar leven'

Het verhaal van Judith

In mijn coachruimte stapt een vrouw binnen. Ze draagt een prachtige pruik en is netjes gekleed, alsof ze zo door kan naar een feestje. Wanneer ze haar tas op de stoel zet, zie ik in de tas allerlei vakjes met keurig opgeborgen spullen, alles op een vaste plek. Haar schrijfblokje legt ze op tafel, potloodje met scherpe punt ernaast. “Ik ben er klaar voor”, zegt ze dan met een hele duidelijke, heldere stem, maar haar ogen spreken een andere taal.

We hebben elkaar al een aantal keren gesproken en beetje bij beetje heb ik een klein stukje mogen zien van de Judith die het even niet weet, een Judith die bang is en het vechten zo moe. Gelukkig zit de chemo erop, ook al vond ze het heel erg moeilijk te accepteren dat ze de laatste paar kuren maar 50% kreeg vanwege de vele bijwerkingen die toenamen.

“Waar ben je klaar voor”, is mijn eerste vraag. De wedervraag verrast haar, ook al is ze inmiddels wel wat van me gewend. Ze kwam in eerste instantie vooral om informatie te vergaren, het boekje vol te schrijven om zo overzicht te houden in de rollercoaster van behandelingen. Gaandeweg kwam ze erachter dat het boekje haar manier is om te schuilen voor de buitenwereld, maar ook voor haar binnenwereld waar ze zich geen raad mee weet.

Op mijn vraag somt ze, bijna staccato, een lijstje op: ze is klaar voor de operatie, ze weet waar ze moet zijn, wat ze mee moet nemen, ze laat me de beha zien die ze heeft aangeschaft voor na de operatie en dan volgt er een grote glimlach van iemand die blij is dat ze haar lijstje op orde heeft en een paar ogen die bijna vragen of ik ook trots ben op haar.

Ik twijfel over mijn volgende vraag, maar het is de enige die bij me opkomt, dus ik stel hem toch: “Is Judith er ook klaar voor?” Ze knikt terwijl ze haar hoofd in slow motion naar voren buigt, haar schouders zakken naar voren en het boekje wat ze in haar handen had, valt op de grond. Langzaam beginnen haar schouders te schokken en haar ademhaling wordt steeds onrustiger gevolgd door de eerste snik. “Ik bin sa bang”, zegt ze met een hele broze stem in haar moerstaal, maar ze weet dat ik haar kan verstaan want we delen dezelfde roots.

Het is een terugkerend onderdeel in onze coachsessies en we noemen dat polariteiten, de schijnbare tegenstellingen in je persoonlijkheid. Je splitst je als kind af van die delen van jezelf die minder gewenst zijn of die minder passend waren in het gezin waar je opgroeide. Polariteiten of kwaliteiten die voor Judith belangrijk zijn en waar ze altijd op kan vertrouwen zijn haar netheid, orde en duidelijkheid en geven haar bescherming, maar daarmee is ze ook afgesplitst van de rust die het kan geven om ‘even niet te weten’, het bang MOGEN zijn en niet te hoeven vechten.

Ze komt uit een gezin met alleen maar hoogopgeleide broers en zussen waarin de exacte wetenschap belangrijk is. Er was altijd veel ruimte voor discussie, maar niet zonder goede voorbereiding. Voor onzekerheden was geen plek en daarmee ook niet voor jezelf als je niet mee kon praten.

We doen samen een oefening waar we de beide polariteiten opzoeken, met de netheid, orde en duidelijkheid aan de ene kant en de rust, het niet weten, bang mogen zijn en niet vechten aan de andere kant en het is duidelijk dat er bij Judith heel veel weerstand is om langs de afgezworen delen te lopen. “Wat een kutoefening”, zegt ze terwijl er nieuwe tranen langs haar wangen lopen. “Ik dacht dit doe ik wel even.” Ze zegt het met een glimlach door de tranen heen. “Altijd voorbereid als je bij me komt”, zeg ik. “Ja, maar bij jou mag ik niet weten, mag ik bang zijn en hoef ik niet te vechten. Ik weet dat ik er dan toch mag zijn en dat je me wel opvangt.” Ik slik en leg even mijn hand op haar arm. “Wel mooi om te ontdekken dat het in je zit en dat je mag ‘leunen’ bij een ander, maar ook een beetje pijnlijk dat dat blijkbaar niet bij iedereen kan.” Ze knikt. Vechten en voor je plek opkomen is de rode draad in haar leven. Kwetsbaar zijn en je kwetsbaarheid laten zien is van een andere orde en voelt als verraad naar je bron van herkomst. “Ik heb nog wel wat werk te doen”, zegt ze. Ik knik, maar de eerste stap is alvast gezet.