'Het komt wel goed schatje, het komt wel goed...'

Voor me zit een bloedmooie vrouw. Een volle bos haar, volledig ingevlochten in een ingewikkeld patroon, ogen die alles zeggen boven een mondkapje. Naast haar zit Jochem, haar man en een beetje in de hoek zit hun dochter Jasmijn. Ze zit in elkaar gezakt, oortjes in, scrollend op haar telefoon, in haar eigen wereld, veilig. Af en toe kijkt ze even op, mijn blik vermijdend, zodat ze de realiteit nog even niet onder ogen hoeft te komen dat haar moeder ernstig ziek is.

We hebben net het eerste gesprek gehad met de chirurg over de diagnose en de voorgestelde behandeling. Het is een nare tumor van meer dan 2 centimeter die snel groeit en niet gevoelig is voor een aantal behandelingen. Het voorstel is dan ook chemotherapie, gevolgd door een operatie en bestraling.

Het is even stil in de kamer. Ik zie bij Sarah ingehouden tranen en een blik naar niets in het bijzonder. Wanneer ze opkijkt verdrinken we samen in de stroom die op gang komt, reebruine ogen die vertroebelen, smeken, angstig. Ze realiseert zich ineens wat dit betekent, de storm die op haar afkomt, geen kans meer om te schuilen, ze moet er vol doorheen. Ze zegt niet veel, knikt af en toe. Daarna kijkt ze op naar Jochem die lijkt te wachten op een teken om zijn rol op zich te kunnen nemen als hoofd van dit gezin, als baken.

'Het lijkt me belangrijk om vooral positief te blijven denken en vertrouwen te hebben dat het goed komt toch?' Terwijl hij het vraagt - of eigenlijk meer als mededeling vermeld - zoek ik naar de juiste woorden als antwoord. Tegen zijn vrouw zegt hij: 'Het komt wel goed schat, ik zorg wel voor je. Ik kan onregelmatig werken en dus steeds mee naar het ziekenhuis en dan doe ik thuis ook gewoon meer met koken en het huishouden enzo…'

Het is een situatie die ik bijna dagelijks zie, maar eigenlijk praat Jochem tegen zichzelf. Veel mensen hebben de gewoonte reactief te zijn in plaats van bewust te reageren op wat er gebeurt, zich te verstoppen voor eigen emoties, ze te onderdrukken of er zelfs voor weg te rennen, net als Jochem. We hebben als kind geleerd zo te reageren. Je zoekt naar iets buiten jezelf om zo te ontsnappen aan je gevoelens en met de woorden die hij uitspreekt troost hij vooral zichzelf. Zolang hij positief blijft kan hij de rots zijn in dit gezin, een houvast voor zijn vrouw en dochter.

Erkennen wat er gebeurt en zeggen dat het pijn doet is een proces wat tijd nodig heeft en zeker voor partners en kinderen van iemand die ziek is een ingewikkelde weg, want jouw pijn is toch niet vergelijkbaar met degene die de behandeling moet ondergaan?

Ik besluit Jochem te bekrachtigen en vertel dat ik het mooi vind dat hij zijn vrouw en dochter wil ondersteunen in dit proces en dat positief denken daar zeker een bijdrage in is. 'Weet je wat nog meer helpt: vertellen hoe jij je voelt en daar samen over praten', zeg ik dan. 'Luisteren naar je gevoelens en ze uitspreken is een weg naar genezing, een helende reis. Neem de sensaties in je lichaam waar, is het gespannen, voel je verdriet, angst of pijn? Kijk of je dat gevoel kunt benoemen zonder erover te oordelen of te veranderen, zonder een oplossing te zoeken. Door ze uit te spreken nodig je de ander uit om dit ook te doen en blijf je verbinding houden met elkaar.'

Hij kijkt eerst mij aan en dan naar zijn vrouw en dochter. Er volgt een diepe zucht, de stoel wordt achteruit geschoven en wat volgt is met geen pen te beschrijven. Zoveel liefde er in een omhelzing kan zitten, vol tranen….ik slik de mijne weg en verlaat de kamer.

'Het komt wel goed schatje, het komt wel goed...'