‘Het voelt alsof ik een volledige encyclopedie heb gelezen over het leven, maar niet goed weet hoe ik dat nu moet integreren’

'Ik ben gewoon niet meer mezelf', zegt ze tijdens het intakegesprek. 'Kijk nou toch naar al die vetrollen! Het slaat misschien nergens op, maar ik was altijd het populaire meisje, ik was mooi, charismatisch en zelfverzekerd, met mij had je lol en nu is daar niets meer van over.'

Ze is wel twintig kilo aangekomen door de chemotherapie. De hormonale therapie die ze sinds een half jaar gebruikt heeft daar nog een schepje bovenop gedaan. Naast het gewicht heeft ze ook last van haar gewrichten, met name haar enkels en knieën. 'Ik lijk wel 80 als je me ’s morgens op ziet staan. Niks niet fluitend uit bed, kinderen eruit trommelen en dansen door de kamer. Ik sta nu extra vroeg op zodat ik de tijd heb om op gang te komen en niemand iets merkt.'

Voor me zit één hoopje verdriet. Twee waterige blauwe ogen staren me aan door prachtige lange wimpers. Haar mascara is uitgelopen in een lange straal over haar wangen. Met de achterkant van haar hand veegt ze de snottebel onder haar neus vandaan en er volgt een diepe zucht. 'Ik vind het vreselijk en zo kortzichtig dat ik me daar nu druk over maak', zegt ze dan heel zachtjes.

'Wat mis je nou het meest?' Het is een open vraag die haar even van haar stuk brengt en waarop ze antwoordt met een schouderophalen. 'Denk er maar even rustig over na, ik heb de tijd', zeg ik tegen haar en ik ga er zichtbaar even ‘voor zitten’. Er volgen nog meer zuchten en ik moet mijn best doen om af te wachten. Haar ogen verraden dat ze het antwoord wel weet, maar ik zie de moeite die het kost om het onder woorden te brengen.

'Het gaat niet over hoe ik er uit zie, hè?' Ik beantwoord haar vraag met een schouderophalen. 'En eigenlijk ook niet over mijn lijf dat niet zo lekker wil.' Haar lippen tuiten zich en zonder mij aan te kijken, knikt wat voor zich uit, alsof ze met deze uitspraak heeft besloten dat het zo is. 'En eigenlijk ben ik ook nog gewoon mezelf, toch?' Haar ogen zoeken weer de mijne ter bevestiging en ik kijk haar aan met compassie, maar zonder oordeel. 'Ik heb denk ik zoveel geleerd het afgelopen jaar en volgens mij heb ik daar gewoon last van, dat ik dat allemaal nog moet verwerken. Alsof ik een volledige encyclopedie heb gelezen over het leven, maar niet goed weet hoe ik dat nu moet integreren.' 'Klinkt als ‘a hell of a job', zeg ik tegen haar. Ze knikt.

'Kan je me iets vertellen over wat je hebt geleerd het afgelopen half jaar?' Ze begint aarzelend. Over mensen waarvan ze dacht dat die dicht bij haar stonden, maar het af lieten weten en dat vriendschap dus niet altijd onvoorwaardelijk is. Ze heeft geleerd dat het leven soms onverwachte dingen in petto heeft. Over de zekerheid dat ze veel meer aan kan dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Ze heeft geleerd dat liefde soms uit onverwachte hoek komt. Dat de kleine dingen in het leven het belangrijkst zijn en een bucketlist echt onzin. Ze heeft geleerd waar ze invloed op heeft en waarop duidelijk niet. Terwijl ze vertelt zakken haar schouders een stukje naar beneden en gaat haar kin een klein stukje omhoog en ik zie dat de encyclopedie al een soort hoofdstukindeling krijgt. Grote thema’s om mee aan de slag te gaan.

'Als je terugdenkt aan jezelf voor je ziek werd, wie zie je dan?', vraag ik haar. 'Vooral de charismatische, zelfverzekerde Mandy denk ik', zegt ze dan. 'Wat zou de charismatische, zelfverzekerde Mandy nu tegen zichzelf zeggen?' Ze lacht eerst voorzichtig maar dan steeds harder. 'Jemig, als je het zo bekijkt is het helemaal niet zo moeilijk. Ik zou tegen mezelf zeggen dat ik gewoon aan de bak moet als ik dat gewicht echt zo’n ding vind en dat ik het leven niet zo serieus moet nemen en vooral mezelf niet. En misschien ook wel dat ik al die wijsheid die ik het afgelopen half jaar heb geleerd mag delen.'

Terwijl ze in de spiegel haar make-up een beetje bijwerkt en we een nieuwe afspraak plannen, zie ik heel even een glimp van de charismatische zelfverzekerde Mandy. De eerste stap is gezet.