Operatieassistent Claudia - 'Er werd gestampvoet, gescholden en gemopperd, want de operatie vlotte niet'

Van de week kwam me toch weer zo’n mooi verhaal ‘uit de oude doos’ ter ore dat ik er wel over moest schrijven… Ik pak direct wat andere ‘gouwe ouwes’ mee!

Hoofden

Er waren eens twee Hoofden OK die schouder aan schouder in de gang stonden te wachten. Strak over elkaar geslagen armen en een viertal gefronste wenkbrauwen, één set ogen op de klok, één op het klompenrek. Zo konden ze exact zien wie er ‘te laat inklompte’. Stapte je een seconde ná 7.45 uur in je (destijds nog houten) schoeisel, dan kon je rekenen op een strenge blik, eventueel aangevuld met een preek(je). Toen collega’s mij dit verhaal vertelden vond ik het bijzonder. Op een afdeling waar men er klakkeloos vanuit gaat dat je wel wil overwerken als het werk erom vraagt, kan ik er met de pet niet bij dat je over secondes en minuten te laat beginnen gaat zeuren, maar goed. Iedere leidinggevende heeft zijn/haar eigen tactiek. Als het nu schering en inslag is en de operatiekamers niet op tijd kunnen starten, dan is het andere koek, maar zo lang bleven ze niet staan hoorde ik al snel. Eén oudgediende vertelde plompverloren dat hij het tweetal nooit had opgemerkt: 'Ik kwam altijd zo laat dat ze alweer weg waren… Als zij met een kop koffie in kantoor verdwenen liep ik net de OK op.'

Vroeger

De wereld stak jaren geleden sowieso heel anders in elkaar. Een andere collega kan zich nog herinneren van haar beginjaren (en ze loopt al heel wat jaartjes mee) dat de chirurg - destijds nog zeer formeel aangesproken met Dokter - rokend stond te opereren. In zijn mondhoek bungelde een sigaar en de omloop werd geacht regelmatig af te tikken, vóórdat de askegel zo lang werd dat die in de wond dreigde te vallen. Geloof me. Dergelijke situaties zijn vandaag de dag om meer dan tien redenen ondenkbaar! We deppen nog geregeld zweetdruppels van een voorhoofd, duwen spatbrillen naar achteren of knijpen in de metalen bruggetjes van mondmaskers om het beslaan van die brillen te voorkomen, maar roken mag gelukkig in het hele ziekenhuis niet meer.

Gescheld en gemopper

Dokters weten alles, nou ja… Dat vinden sommige van hen in elk geval zelf. Ik schreef eerder al eens over scheldende artsen en dat ik het meestal van onkunde vind getuigen als ‘de schuld’ mopperend op anderen wordt afgeschoven. Voor als je het nog niet wist 'de anesthesie heeft het altijd gedaan' of anders ‘de leerling’ of iemand anders. Maar de chirurg zelf is nooit verantwoordelijk… ? Huh huh… Het lukte mij in de volgende situatie net om mijn lachen in te houden: één van de traumachirurgen was eens kei boos op het operatieteam omdat een specifiek metalen plaatje er niet was. Er werd gestampvoet, gescholden en gemopperd, want de operatie vlotte niet. Omdat het een gecompliceerde breuk betrof werd er een (meer ervaren) collega bij geroepen. Deze stapte de OK in en bestudeerde rustig de röntgenbeelden in de tijd dat hij een gefoeterde overdracht kreeg van de operateur: '... en plaat X is niet eens steriel in huis!', sloot hij af. 'Wat voor plaat wil je? Die bestaat helemaal niet', was het uiterst kalme antwoord. Intense stilte volgde en de rest van de operatie was het haantje kalm en beheerst.