Operatieassistent Claudia - 'Ik besloot meerdere ijzers in het vuur te stoppen en solliciteerde bij twee verschillende ziekenhuizen'

Eigenlijk had ik het prima naar mijn zin op de dierenartsenpraktijk, er waren daar veel verschillende soorten werkzaamheden en ik hou ervan om lekker veel afwisseling te hebben. Dus baliewerk, apotheekbeheer, helpen in de spreekkamer, helpen bij het operatieprogramma, zelf katertjes castreren en natuurlijk schoonmaakwerkzaamheden gaven me bijna tien jaar veel werkplezier. 

Verder groeien

Alleen.. Uiteindelijk wilde ik doorgroeien en daarvoor waren op de dierenartsenpraktijk minder mogelijkheden. Bovendien wilde ik wel uitbreiding van mijn uren voor meer financiële zekerheid - door veranderde privé omstandigheden - en dat kon op dat moment niet. Dus zette ik op een rijtje of ik iets anders kon doen. Ik zette de voor- en nadelen tegenover elkaar voor tandartsassistente of doktersassistente en oriënteerde me wat er verder zoal mogelijk was. Toen kwam ik erachter dat je niet perse verpleegkundige hoefde te zijn om op de OK te mogen werken! Ken je die spreuk van een vroegere reclame nog: "Opeens heb je het…" in die reclame kwam er achteraan “Je wordt conducteur.” Nou, ik werd operatieassistent!

Sollicitatieprocedure

Ik stortte me er helemaal op, zocht uit hoe dat werkte met de opleiding en toelating. Een paardrij-leerling van mij werkte op de Spoedeisende Hulp dus ik vroeg haar of ze in de gaten wilde houden wanneer er vacatures waren. “Het heeft geen haast hoor, ik zit nog prima op mijn plek, maar dit is wel wat ik op termijn wil gaan doen.” Nou, je raadt het nooit. Een week later stuurde ze me een appje dat er in haar ziekenhuis leerling operatieassistentes werden gevraagd. Ik besloot meerdere ijzers in het vuur te stoppen en solliciteerde bij twee verschillende ziekenhuizen. Dat bleek geen ‘kattenpis’. Bij het ene werd er een psychologische analyse op me losgelaten om te testen of ik het opleidingsniveau, de werkstress en de mentale druk van spoedsituaties aan zou kunnen en bij het andere ziekenhuis werd er een assessment van een hele dag georganiseerd. Een dag vol groepsopdrachten om een beeld te krijgen van je manier van samenwerken en ook hier werd mijn ‘niveau’ getest door een natuur- scheikunde & medisch rekenen test en bij beide huizen volgden er nog gesprekken.

Stressvolle situatie

In één van die gesprekken stelden ze me de vraag of ik weleens een stressvolle situatie op het werk had meegemaakt. Toen vertelde ik (vol verve, ik kan érg enthousiast worden en lekker ratelen) over een keizersnede waarbij twaalf puppies geboren werden. Mijn taak was om de puppies droog te wrijven tot ze goed ademen en actief worden. Soms moet je hun bekkies uitzuigen en schoonmaken, maar ik kwam handen tekort voor zoveel nieuw leven! De eigenaren waren erbij en ik had mijn collega assistente al achter de balie vandaan getrokken, maar vervolgens kreeg elke klant die binnen kwam ook een puppie in de handen gedrukt. Ik zorgde zelf voor het ‘jongst geboren’ diertje en in een soort brandweerlijn gaven we de puppies door van ‘gevorderde professional’ naar ‘hulpvaardige vrijwilliger’. Eén van de dames van de sollicitatiecommissie vroeg me: “Joh, dat klinkt als fantastisch werk, waarom wil je daar dan weg?” Nou ja… Ik wilde dus doorgroeien en meer verschillende soorten operaties leren kennen, me nog meer verdiepen in de anatomie én zelf steriel aan tafel meer taken krijgen dan ik op de dierenartspraktijk had.

Uitslagen

Uiteindelijk werd het nog een lastig dilemma voor mij, want ik kwam bij beide ziekenhuizen door de selectie! Koos ik voor een groot hospitaal verder weg, of voor een kleinere dichterbij huis? Ik besloot voor het tweede te gaan, want van een team met ongeveer tien mensen naar een afdeling met een stuk of honderd collega’s was de overgang al best groot.

In mijn volgende blog vertel ik over mijn eerste dag op de OK, want bij de sollicitatieprocedure hoorde ook een meeloopdag en ik maakte nogal wat mee!