Nathalie (27): ‘Is dit het moment dat ik opgeef en voor een heupprothese ga?’

Het is alweer iets meer dan twee jaar geleden. In 2018 kreeg ik de diagnose Ziekte van Perthes. Hoe ik de diagnose heb ervaren, vertelde ik al eens in een eerdere blog. Ik had gehoopt dat het nog lang duurde voordat ik deze tweede blog zou schrijven. Dat zou namelijk hebben betekend dat er niks aan mijn situatie was veranderd. Maar dat punt is nu dan toch aangebroken...

Toen ik mijn diagnose kreeg, hoorde ik vrijwel meteen dat ik een heupprothese nodig had. Het was het enige wat er nog voor mij kon worden gedaan. Wat ik toen ook hoorde, was dat ik het meteen kon laten doen. Mijn heup was er al zo slecht aan toe, dat wachten volgens de dokter niet meer nodig was. Ze waren in het ziekenhuis verbaasd dat ik nog kon lopen, en zonder ernstige pijn te hebben. Maar ik was verbaasd dat ze daar zo verbaasd over waren.

Medicijnen

Bij mijn tweede ziekenhuisbezoek in 2019 kreeg ik van de dokter een recept voor medicijnen mee. Voor als de pijn echt niet meer te doen was. Voor de zekerheid ging ik ze halen bij de apotheek, maar ik legde ze in de kast. Daar hebben ze - tot nu - 1,5 jaar lang netjes opgeborgen gelegen. Ik wilde ze nog niet nemen. De pijn was nog makkelijk vol te houden.

Maar sinds ongeveer 1,5 week is de pijn in mijn heup opeens veel erger geworden. Wat ik al die tijd niet leek te voelen, leek nu opeens dubbel zo hard terug te komen. Een rondje lopen, wat ik in coronatijd bijna dagelijks doe, was niet meer te doen. Elke stap deed pijn en ik kon zelfs de trap niet meer op lopen. Het moment was aangekomen… Voor het eerst nam ik mijn medicijnen. Een pijnlijk moment; een moment van zwakte. De tranen stroomden weer. Is dit het moment dat ik opgeef en voor een heupprothese ga?

Nieuwe afspraak in het ziekenhuis

Na het hele weekend met pijn te hebben gelopen, belde ik maandag naar het ziekenhuis. Volgende week woensdag kan ik daar meteen terecht. Er worden dan nieuwe röntgenfoto’s gemaakt en daarna zal ik met de dokter bespreken wat de situatie is en wat we gaan doen. Op het moment dat ik deze blog schrijf, heeft deze afspraak nog niet plaatsgevonden. Op dit moment heb ik angst over wat dit ziekenhuisbezoek met zich mee gaat brengen. Wat zal ik deze keer te horen krijgen?

De angst om straks daadwerkelijk voor die heupprothese te kiezen en geopereerd te worden. Hoelang zal ik uit de race zijn en kan ik nog blijven werken? Hoe lang gaat die heupprothese ongeveer mee? Kan ik dan nog voor mezelf zorgen en op mezelf wonen? Vragen waar ik eigenlijk liever nog geen antwoord op wil krijgen. Vragen die ik woensdag aan mijn dokter ga stellen. Vragen waar ik woensdag waarschijnlijk antwoord op heb.

Natuurlijk moet ik niet op de feiten vooruitlopen en de afspraak afwachten. Maar het zijn wel gedachten die me nu dwarszitten. Hoe dit verder gaat, vertel ik in een derde blog…