'Mijn huisarts dacht ook dat er niks aan de hand was'

Ik weet nog heel goed wat mijn eerste gedachten waren toen ik te horen kreeg dat ik een heupprothese nodig had. ‘Huh, moet mijn hele bekken eruit? Kan ik dan nog wel kinderen krijgen? Maar wacht, betekent een heupprothese niet alleen één kant? Is dat alleen die kom? Ik dacht eigenlijk dat ze over de stand van mijn heup gingen praten... Hoe kan dit opeens?’

Gebeurde dit net echt?

De doktersassistente zag mij wit wegtrekken en vroeg of ik een glas water wilde. Ik knikte. ‘De dokter komt zo bij je’, zei ze, en ze liep de deur uit. Tranen stroomden over mijn wangen. ‘Gebeurde dit net echt?’ Ik zat denk ik 10 minuten alleen in dat kamertje met die röntgenfoto voor mijn neus, maar het voelde alsof ik 30 minuten in mijn eigen sop aan het gaarkoken was. ‘Had ik dit soms verdiend?’ Ik probeerde niet van streek te raken, want ik wilde niet dat de dokter mij zo zag.

De eerste woorden 

Toen ging de deur open. De doktersassistente kwam samen met de dokter de kamer binnen. ‘Ze durfde vast niet in haar eentje terug te komen’, dacht ik. Ze gaf mij het glas water en de dokter ging tegenover mij zitten. ‘Hoe gaat het?’, was het eerste dat hij aan me vroeg. Ken je dat? Dat je een paar minuten in staat bent om je tranen te overmeesteren en dan vraagt iemand hoe het met je gaat? Juist… Daar ging ik weer. Ik denk dat niemand van de aanwezigen had verwacht dat die diagnose voor mij uit het niks kwam. Ze dachten vast, aan mijn röntgenfoto te zien, dat ik me er al jaren bewust van was dat mijn heup niet zo lekker ging.

‘Dat jij nog kan lopen! Heb je niet veel pijn? Je zal wel veel pijnstillers slikken? Als dit een foto was geweest van een bejaarde man, dan kreeg hij meteen een prothese’, waren de woorden die de arts uitsprak. Met grote Bambi ogen keek ik hem aan. Meent hij dit serieus? ‘Nou, ik heb af en toe wel pijn, maar ik neem geen pijnstillers. Ik ben hier net nog 30 minuten naartoe gelopen omdat ik geen zin had om 15 minuten te wachten op de bus’, antwoordde ik hem. De verbazing was van zijn gezicht af te lezen.

Nooit opgevallen

Dit ziekenhuisbezoek was twee jaar geleden en ik moet zeggen dat het nog steeds vreemd is dat het zo rauw op mijn dak is gevallen. Ik heb de Ziekte van Perthes, en volgens de dokter in het ziekenhuis komt dit voort uit een geboren heupafwijking. Wat nooit iemand is opgevallen. Pas sinds de laatste jaren loop ik met wat pijn in mijn been. Mijn huisarts dacht ook dat er niks aan de hand was; hij dacht dat ik gewoon een stijve hark was. Hoe kan het dat ik opeens een prothese nodig heb?

Ik heb er voor gekozen om nog even te wachten met die heupprothese. Een kunstheup gaat ook niet je hele leven mee. Zo lang ik nog kan lopen en mijn dagelijkse bezigheden kan doen, wacht ik liever nog een paar jaar.