‘Mam, ik heb je toch beloofd dat ik er altijd voor jou zal zijn. Tot aan het einde’

10 nov, 2023

Wanneer verpleegkundige Eva met haar cliënt praat over angsten en verdriet komt haar dochter binnen. Eva vertelt over het moment dat ze getuige is van een liefdevol, intiem, maar ook verdrietig moeder-dochter moment.

‘??? ????? ??? ??????? ?????? ??? ???? ????’

Vandaag kom ik langs om een centrale lijn te verwijderen uit haar arm. Een lijntje dat via haar arm naar het hart loopt en waar doorheen medicatie toegediend kan worden. Al een klein half jaar kom ik bijna wekelijks bij haar over de vloer voor de chemotherapie.

Haar tere lichaam takelt steeds een beetje meer af. De chemotherapie, die een poging heeft gedaan om haar beter te maken, heeft alleen maar heel veel kapot gemaakt. Het heeft haar niet beter kunnen maken en waarschijnlijk ook geen extra tijd kunnen geven. Dit nieuws ontving ze gisteren.

Ze is stil vandaag en het gesprek komt maar moeizaam op gang. Ik neem even de tijd om uit te leggen wat ik ga doen en probeer er met een omweg toch achter te komen wat er in haar hoofd speelt. Waarna uit eindelijk de zin komt: ‘Ik vind het zo eng.’ Ik pak een krukje en ga naast haar zitten. Met haar iele vingers streelt ze door een aantal plukjes donkere haren die nog op haar hoofd staan. ‘Ik kan dit niet.’

Samen praten we over haar angsten, verdriet en haar onzekerheden. ‘Ik heb zoveel lieve mensen om mij heen, maar ik ben soms in mijn ziek zijn zo eenzaam.’ Het lucht haar duidelijk op om het uit te spreken. ‘Soms vraag ik mij wel eens af, wat heeft dit laatste stukje nog voor zin?’, zucht ze. Terwijl ze dit zegt, stapt haar dochter binnen. De jonge, stoer geklede tiener van een jaar of 16 loopt naar haar moeder en drukt een zoen op haar wang. ‘Mam, ik hou van jou.’

Haar moeder glundert van oor tot oor. ‘Ik wist niet dat je thuis was lieverd', zegt ze. Haar dochter loopt naar het bed en streelt met haar hand over het hoofd van haar moeder. ‘Mam, ik heb je toch beloofd dat ik er altijd voor jou zal zijn. Tot aan het einde.’ Ze blijven elkaar even recht in de ogen aankijken. Bij deze twee prachtige jonge vrouwen vormen er tranen. De twee voorhoofden vinden elkaar terwijl de tranen op het dekbed vallen.

‘En dat is waarom ik nog even leef, omdat ik jullie heb om voor te leven.’

Dit is Eva:

Mijn naam is Eva, verpleegkundige, ondertussen ruim tien jaar werkzaam in de zorg. Toen ik als 16-jarig meisje in de ouderenzorg begon, ben ik ook begonnen met schrijven. Dit deed ik vooral om alle heftige gebeurtenissen een plekje te geven. Sinds een jaartje of twee ben ik deze verhalen ook gaan delen op een pagina, genaamd: ‘De wereld door de ogen van een zuster’. Ik ben werkzaam op de PG en in de specialistische thuiszorg. Door deze combi is mijn werk dan ook heel afwisselend en kom ik de meest uiteenlopende situaties tegen. Deze deel ik graag met jullie!

Colofon: FloorZorgt is jouw online zorgmagazine! Op dit moment lezen 80.000 unieke zorghelden mij maandelijks. Door middel van inspirerende blogs, relevante producten (kijk snel in mijn webshop!) mooie artikelen en zorgnieuws houd ik jou op de hoogte van alle ontwikkelingen in de zorg. Heb je mijn mobiele app al gedownload en volg je mij al op Facebook, Instagram of Linkedin? Wil je adverteren? Stuur me dan een mailtje en ik neem z.s.m. contact met je op of bekijk de mogelijkheden alvast hier. Ook ik maak weleens een foutje ;-) Heb je er één gezien? Mail het me. Ik ben je dankbaar!