'Straks neem je afscheid van een lichaam, niet van haar of van de herinneringen'

27 okt, 2023

Normaal staat Eva als verpleegkundige aan de andere kant van het bed. Nu is ze zelf naaste en neemt ze in de wachtkamer plaats. In deze blog vertelt Eva over het verlies van haar beste vriendin en het mooie en onverwachte advies dat ze in de wachtkamer ontving.

????? ?? ?? ???

De wekker rinkelt naast m'n oor. Langzaam open ik mijn ogen en zoek in het donker naar het knopje. Na een lange nacht woelen in mijn bed geloof ik dat ik nu wel wat uurtjes geslapen heb.

De laatste weken heb ik er veel last van. Ondanks dat ik elke dag wel een keertje aan haar denk, beleef ik het gemis de laatste weken heel intens. Ik probeer me deze dagen te herinneren zoals ze was. Mijn lieve, positieve, vrolijke, mooie en sterke vriendin! Maar tussen al die mooie gedachtes door, sluipen elke keer herinneringen aan de weken van toen.

Ziekenhuis, revalidatiecentrum en de weken dat ik voor je zorgde toen je tussendoor nog even thuis was. Zo wil ik je niet herinneren. Ik veeg de tranen van mijn wangen, maar het blijft stromen... Ik draai me nog een keer om in mijn bed met mijn hoofd diep in het kussen. Verdorie, wat mis ik je toch. Mijn gedachten vliegen weer door en ik maak het weer even mee…

De altijd gezellige ritjes te paard waar we heerlijk aan het kletsen zijn. Meeblèren met 'als rennen geen zin meer heeft' van jouw favoriet Marco, het delen van onze strubbelingen en dagelijkse kost. Lachend rijden we de polder door. Samen aan de thee of op het terras. Wat genoten wij daarvan. Daarna volgt gelijk een flits van de felverlichte kamer op de intensive care.

Ik krijg er weer kippenvel van. De kou, slangetjes en de piepjes. Ik zie mezelf weer in de wachtkamer zitten om even bij te komen van het verschrikkelijke nieuws wat we niet wilden horen... Ze gaat dit niet overleven.

In herinnering zit ik naast een oude man van een jaar of 80. Hij begint tegen mij te praten. Ik wil met m'n gedachten weer naar die leuke herinneringen, maar toen bedacht ik mij weer de mooie woorden die hij sprak. Straks neem je afscheid van een lichaam, niet van haar of van de herinneringen. Ze leeft voort echt waar. Kijk hier... Hij legt zijn hand op mijn hart. Een oude man met een hoop levenswijsheid die daar zelf zit met de weet dat hij afscheid moet gaan nemen van zijn vrouw.

Het komt allemaal weer zo hard binnen. Ja, ik mis je lach, knuffels, optimisme, gezelligheid, wijze woorden, doorzettingsvermogen, je appies en… Gewoon jij wie je was en wie je bent.

En vandaag kom ik mijn bed toch weer uit met een glimlach, omdat ik blij mag zijn dat ik je ken en dat jij in mijn hart zit.

—————————————————————

Praten over rouw en verlies. Bij niemand is, gaat en voelt het hetzelfde. Ieder zijn proces. Maar door dit met elkaar te delen, er voor een ander te zijn leer je ook vooral over deze vaak onzichtbare wereld.

Dit is Eva:

Mijn naam is Eva, verpleegkundige, ondertussen ruim tien jaar werkzaam in de zorg. Toen ik als 16-jarig meisje in de ouderenzorg begon, ben ik ook begonnen met schrijven. Dit deed ik vooral om alle heftige gebeurtenissen een plekje te geven. Sinds een jaartje of twee ben ik deze verhalen ook gaan delen op een pagina, genaamd: ‘De wereld door de ogen van een zuster’. Ik ben werkzaam op de PG en in de specialistische thuiszorg. Door deze combi is mijn werk dan ook heel afwisselend en kom ik de meest uiteenlopende situaties tegen. Deze deel ik graag met jullie!

Colofon: FloorZorgt is jouw online zorgmagazine! Op dit moment lezen 80.000 unieke zorghelden mij maandelijks. Door middel van inspirerende blogs, relevante producten (kijk snel in mijn webshop!) mooie artikelen en zorgnieuws houd ik jou op de hoogte van alle ontwikkelingen in de zorg. Heb je mijn mobiele app al gedownload en volg je mij al op Facebook, Instagram of Linkedin? Wil je adverteren? Stuur me dan een mailtje en ik neem z.s.m. contact met je op of bekijk de mogelijkheden alvast hier. Ook ik maak weleens een foutje ;-) Heb je er één gezien? Mail het me. Ik ben je dankbaar!