Jouw Hart - 'Ze ziet het nieuwe medicijn staan en begrijpt niet waarom hij dat heeft gekregen'

Om de vijf seconden vraag ik of het goed met het gaat, tot vervelens toe, hoe lief ik het ook bedoel. Net als vorige week, het eten is vermoeiend. Ik ben al blij als er een boterham naar binnen kan. Dit komt door bepaalde medicijnen en ik hoop ook echt dat het allemaal naar verloop van de tijd weer wat beter gaat, maar door een vochtbeperking is het lastig.

We zijn stipt met de medicijnen die hij voorgeschreven kreeg, hij slaapt af en toe tussen de middag omdat hij nog zo moe is, maar in de loop van de week na het weekend komt hij wat meer tot leven, gaat weer eens een spelletje doen of de simpele dingen die hiervoor zo gewoon leken. Het hoesten blijft, ik heb hoestsiroop gekocht, maar dat is een drankje dus ook weer vocht en werkt voor geen meter. Tot ik er echt klaar mee ben en vraag om codeïne tabletten.

Hoesten is echt vermoeiend dat weten we allemaal, maar als je hart dan nog maar voor een klein gedeelte werkt, is het allemaal nog net vermoeiender. Ik overleg zoals altijd met het ziekenhuis want ga niet zomaar iets doen. Hij mag ze slikken, ze werken niet maar goed dat wist ik toen nog niet. 

We proberen samen een ritme te vinden, maar het leven is anders, voor allebei, en voor allebei is het anders veranderd. Hij kan niet meer doen wat voorheen zo normaal leek, even samen naar de winkel zit er nu zeker niet in, maar we doen ons best om elke dag even te bewegen, als is het maar een kwartiertje. Maar bij opstaan is hij duizelig, en wankelt hij. Voor mij is het anders omdat ik met angst leef, en dat leef ik nog heel lang, Ik ben bang hem alleen te laten, de liefde tussen ons was altijd goed, die is nu intenser geworden. Intenser omdat je beseft na dit dat het zo gebeurt kan zijn. De nachten vind ik moeilijk, ik slaap amper, ik ben bang, hij maakt veel meer geluid in zijn slaap dan hij deed, en bij elk geluid ben ik bang dat het zijn laatste geluid zal zijn. Hoe stom dat ook is natuurlijk, maar ik had die angst wel. De eerste nacht durfde ik niet eens tegen hem aan te liggen, omdat ik bang was dat zijn hart zou stoppen. Nu ik dit type denk ik: wat achterlijk. Maar zo voelde het toen wel.

We doen ons best met eten, waar hij trek ik heeft maak ik (mits het mogelijk is qua zout etc.), maar het eten blijft echt lastig en hij valt ook redelijk snel af... Ondertussen hebben we brieven uit het ziekenhuis dat de MRI ergens in juni plaats zal vinden. Dus dat duurde nog wel even.

Op de woensdag ben ik er echt helemaal klaar mee en bel ik het ziekenhuis, ik geef aan dat hij nog altijd onwijs aan het hoesten is, dat deed hij al voor zijn hartinfarct en of er echt niet is aan gedaan kan worden, dit is niet goed voor het herstel. Ze gaat overleggen en niet veel later word ik teruggebeld. Er moet van medicijnen gewisseld worden, één medicijn zorgt ervoor dat er gehoest zou kunnen worden. Ik geef nog even aan dat hij al tijden aan het hoesten is, dus niet door dit medicijn kan komen, maar ik kreeg terug dat dit medicijn het wel versterkt. Ze stuurt naar de apotheek nieuwe medicijnen en moeten we een dag later mee beginnen.

En toen ging het mis... Een dag later begint hij met de nieuwe medicijnen, maar ik zie hem veranderen, negatief veranderen. Hij is onwijs moe, vermoeider dan voorheen. Hij slaapt bijna de hele donderdag, staart verder wat wezenloos voor hem uit. Ik herkende mijn eigen man niet. De duizeligheid is heftiger, en valt zo nu en dan weg. Ik hoop dat het de dag erna beter zal gaan, misschien moet zijn lichaam wennen aan het nieuwe medicijn, mijn man is best gevoelig voor medicijnen. Het lijkt inderdaad vrijdag iets beter te gaan, hij is wel duizelig, maar hij moet wennen aan het niet te snel willen opstaan, en oogt wat minder moe. Maar toen werd het zaterdag, we waren net een week thuis. Zaterdagochtend neemt hij zoals altijd zijn medicijnen in, maar is wederom onwijs moe. Ik weet dat mensen die hartproblemen erg moe zijn, dus na het ontbijt laat ik hem lekker slapen, maar hij is ook onwijs bleek. Ik besluit zijn bloeddruk op te meten, maar de bloeddrukmeter werkt niet of kan niets vinden. Hij werd misselijk, viel weg, gaf over en dat was de druppel. Ik heb 112 gebeld, alweer... verteld wat er aan de hand was, en we moesten wat dingen controleren, gelukkig het was geen beroerte! De ambulance kwam redelijk snel. Had weer alle voorzorgsmaatregelen genomen, maar toen ze er waren besloot Noes de deur er bijna uit te krabben, dus ze mocht naar hem toe. Arm beest springt meteen op bed naast hem en wijkt niet meer van zijn zijde. Zijn bloeddruk was extreem laag 40/50. De medewerkster van de ambulance vraagt naar zijn medicijnen en we vertellen het verhaal. Ze ziet het nieuwe medicijn staan en begrijpt niet waarom hij dat heeft gekregen. Ze belt het ziekenhuis en ze zegt dat hij nog onder hun verantwoording valt dus dat hij weer naar hetzelfde ziekenhuis gaat. Ze hebben een ECG bij hem gedaan en die liet wat afwijkende dingen zien dus mijn stresslevel schoot door plafond, maar ze legde uit dat dit nog van een week geleden was. Er was niets om mij druk over te maken. Ze moeten in het ziekenhuis zijn bloeddruk op peil krijgen. Hij gaat weer alleen naar het ziekenhuis en ik blijf weer alleen achter. Geen idee wat ons nu weer te wachten stond.

Wordt vervolgd.