Jouw Hart - 'Maar de angst om hem te verliezen, won het van de nuchterheid dat het allemaal wel goed zou komen'

Deel 3:

Ik denk dat ik in totaal een uurtje ben weggeweest, niet heel ver want dat voelde niet fijn op één of andere manier. Ik belde nog even mijn moeder. Die had ik beloofd dat ik haar op de hoogte zou houden zodra ik wat wist.

Toen ik weer terugkwam op de CCU, kon ik niet meteen naar mijn man toe, ze waren met hem bezig. Geen idee wat ze met hem aan het doen waren, maar het zou niet al te lang duren werd mij gezegd. Op het moment dat de verpleegkundige dat zegt, gaat de deur van de kamer waar mijn man ligt open. Logischerwijs kijk ik naar binnen, maar het enige wat ik zag was bloed. Serieus, ik kreeg het daar bijna zelf aan mijn hart, van alle stress en dan ook nog bloed. Wat waren ze met hem aan het doen? Iemand in een blauw pak kwam naar buiten gelopen en had nog iemand nodig voor hulp. En voor ik het wist was de deur weer dicht. Nu moet ik ook zeggen dat het niet echt meewerkte dat een verpleger achter de balie daar zei: ‘Wat zijn ze toch in vredesnaam aan het doen in kamer 4?’ Echt… de artsen die zulke dingen zeggen, moeten echt eens een les gaan volgen hoe het zit met de gevoelens van mensen.

Een andere verpleegkundige raadde aan om anders even een bak koffie te halen, maar ik wilde geen koffie, ik wilde weten wat er met mijn man aan de hand was en wat ze aan het doen waren. Ik zou wachten zei ik, want het zou immers niet lang duren. Maar echt alles duurt in het ziekenhuis lang. Zeker als ze bezig zijn en je totaal geen idee hebt waar ze mee bezig zijn. Niet al te veel later komt de man in het blauwe pak naar me toe. Hij vertelt dat hij een arts in opleiding is en dat er niets ergs aan de hand is. Hallo mijn man heeft een groot hartinfarct gehad. Ik weet niet wat jij hier niet erg aan vindt, maar goed, en natuurlijk wist ik dat hij refereerde naar het bloed wat ik zag. Hij vertelt me netjes dat hij zijn bloeddruk continue in de gaten wil houden omdat de bloeddrukmetingen die ze om het kwartier deden niet helemaal de juiste weergave gaven. Dus ze hadden een slangetje in zijn lies aangebracht in zijn slagader om zo continue de bloeddruk te kunnen meten, met een mooi woord het dat een arterielijn. En hij had inderdaad gelijk zijn bloeddruk was nog lager dan die om het kwartier werd weergegeven.

De gehele dag lopen er artsen in en uit, krijgen we de uitslag van de corona test te horen die was gelukkig negatief. Hij hoestte wel nog behoorlijk, maar dat deed hij al een aantal weken. Er is tijdens het plaatsen van zijn stent of ervoor of erna een foto gemaakt en die moeten ze nog overleggen met een team van specialisten maar dat doen ze enkel op dinsdag en donderdag dus dat zal nog wel even duren. Ook komt er een dokter/cardioloog die een echo van zijn hart maakt. Zijn pompfunctie is op dat moment erg slecht. En dat is ergens logisch een deel van zijn hart is afgestorven is dood. En dat deel zal nooit meer kunnen werken, dus zijn hart zal nooit meer voor de volle ´100 %´ kunnen werken. Het is afwachtte hoe zicht dit in de toekomst zal ontwikkelen met medicijnen en revalidatie is er een mogelijkheid om de pompkracht weer meer te laten worden dan dat die op dit moment is. Maar hoe gek het ook klinkt dat is zorg voor later. Nu is het zorg voor de juiste medicijnen, en zorgen dat hij op zaal komt. 

De rest van de dag gaat in een waas voorbij het bezoekuur is tot 19:30 uur dus ik ben bij mijn lief tot 19:30 en moest hem toen achterlaten. En dat vond ik zeer moeilijk. Ik moest nog even mijn gegevens achterlaten mocht er namelijk wat opdoen, mocht hij alsnog naar de IC moeten, of wat dan ook dan zouden ze mij kunnen bereiken. Ik mocht hem nou ja de afdeling in elk geval altijd bellen om te vragen hoe het met hem was, ook als dit midden in de nacht was.

Toen ik thuiskwam brak ik, ik was echt zo bang. Zo bang om ook hem te verliezen in hetzelfde ziekenhuis waar mijn vader overleed. En iedereen zei dat het allemaal anders was, en dat was het ook maar het deed niks af aan mijn gevoel. Daarnaast waren we 16 jaar samen in die 16 jaar ben ik amper alleen geweest op een enkele zakenreis na dan. Ik hield er ook helemaal niet van alleen te slapen, en hij was ook alleen... Maar de angst om hem te verliezen, won het van de nuchterheid dat het allemaal wel goed zou komen, ondanks dat iedereen dat tegen me zei. Dat is eerder gezegd tenslotte met papa zou het ook wel goed komen, en kijk daar daar kwam het helemaal niet goed. Ik belde nog even voor ik ging slapen naar het ziekenhuis het ging nog steeds naar omstandigheden goed, en hij is nog steeds stabiel. Het gaf me ergens rust, maar ik kon niet slapen, om de paar minuten werd ik wakker met de telefoon in mijn handen bang, om weer gebeld te worden door het ziekenhuis, bang om weer de meest verschrikkelijke woorden te horen. Hij was mijn man, mijn maatje mijn soulmate, ik kon hem niet verliezen zonder hem ben ik niks. Hij mocht niet dood, het mocht gewoon niet.