Jouw Hart - 'Hij wist meteen dat het niet goed zat en wilde dat ik 112 zou bellen'

Deel 1:

Het is donderdag 22 april 2021 rond een uurtje of 11. Ik hoorde wat gestommel bij de slaapkamer, dacht ik. Mijn man sliep uit, hij was de gehele week al wat moe (dit had al een teken kunnen/moeten zijn) Maar we waren net verhuist dus we verweten de vermoeidheid aan de verhuizing. Ik twijfelde of ik hem hoorde, het kon net zo goed iemand zijn die in de galerij liep. Toch besloot ik even om te kijken. Gelukkig maar, mijn man had me toch geroepen, hij had erg veel pijn aan zijn linkerarm en op zijn borst. Hij wist meteen dat het niet goed zat en wilde dat ik 112 zou bellen (Bij klachten bel altijd 112, ook bij twijfel).

Ik kreeg vrij snel iemand aan de lijn, ze zouden een ambulance sturen. Ik moest de deur alvast opendoen, en als we huisdieren zouden hebben moest ik die even opsluiten. Het leek echt uren te duren, eer de ambulance er was (in werkelijkheid was het er echt heel snel). Ik zag bij mijn lief alleen maar meer en meer pijn. Ik stond machteloos en kon niks doen wat de pijn ook maar iets verlichtte. Ein-de-lijk gaat de bel, de ambulance is er, ze komen naar boven en kunnen zo naar mijn man lopen. Al snel maken ze een hartfilmpje en zien ze iets afwijkends. Ze dienen mijn man morfine toe, je ziet hem weer wat rustiger worden. Hij wordt, omdat er wat afwijkends op de ECG is gevonden, wel meegenomen met de ambulance. Ik mag niet mee vanwege corona. Ik moet gewoon naar het ziekenhuis toe waar hij heen gebracht zal gaan worden. En laat dat nou net het ziekenhuis zijn, waar ik helemaal niet heen wil. Het ziekenhuis waar mijn vader overleed. Toch hebben we geen keuze, want dit is het enige ziekenhuis wat kan doen wat het moet doen voor zijn hart. Ik hoef niet meteen te komen, want ze gaan hem toch eerst nog onderzoeken. En ik moet naar de afdeling CCU, de hartbewaking…

Ik loop met mijn man en de ambulancebroeders mee naar beneden, ik geef hem nog een laatste zoen. De ambulancebroeder zwaait wat ongemakkelijk naar me, en ik sta in de deuropening... de tranen stromen over mijn wangen. Alles vloog door mijn hoofd, onmacht, angst alles. Ik loop met trillende benen de trappen weer omhoog die mijn man net zo stoer nog afliep ondanks zijn infarct. Ergens was ik wel gerustgesteld dat de sirene niet aanging bij de ambulance (Ik kreeg pas later door dat die later aangezet was).

Eenmaal boven had ik geen idee hoe lang ik zou moeten wachten tot ik naar het ziekenhuis kon, ik moest dingen meenemen. Maar wat ik had geen idee, in een waas pak ik een setje kleding, zijn bril, zijn portemonnee tablet en een boek. Ik besluit niet te wachtten. Ik besluit gewoon naar het ziekenhuis te gaan. Als ik moet wachten doe ik dat liever dicht bij hem. 

Onderweg bel ik mijn moeder en vertel wat er gebeurd was. Ik zou haar op de hoogte houden als ik dingen zou weten. Ik kom rond 13 uur aan in het ziekenhuis. Op weg naar de CCU, naar de hartbewaking. Nog helemaal niets wetende. Ik wist niet eens of hij nog leefde of wat dan ook. Er schoten de gehele weg naar het ziekenhuis allerlei dingen door mijn hoofd, weet hij hoeveel ik van hem hou. Dat hij mijn wereld is. Weet hij dat ik zo trots op hem ben, dat hij mijn liefde is voor altijd. Kreeg ik nog de kans die dingen te zeggen... ik wist het allemaal niet. 

Deel 2:

Ik sta voor het ziekenhuis en krijg een flashback naar de laatste keren dat ik hier was. Dat was in 2018, mijn moeder belde me toen op dat het niet goed ging met mijn vader. Hij werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht en het was volgens de artsen raadzaam zijn kinderen te bellen. Hij werd bij aankomst twee keer gereanimeerd en overleed een dag later.

Nu zijn we drie jaar verder, althans bijna drie jaar verder en ik was ontzettend bang dat we nu weer hetzelfde scenario zouden hebben alleen dan met mijn man. Mijn allerliefste. Dat ik weer de meest vreselijke woorden zou horen: 'We kunnen hem niet redden.'

Ik haal een paar keer diep adem en loop het ziekenhuis in, ik loop naar de balie, want ik heb geen idee waar de CCU zich bevindt. Ze wijst me de weg en ik stap de lift in. Ik moet naar de tweede verdieping. Eenmaal aangekomen en uitgelegd wie ik ben, word ik in een familiekamer geplaatst. Er zat nog een vrouw te wachten tot ze meer wist van haar man. Ik vond dat ergens een beetje apart dat we er samen zaten. Ik weet dat we bij mijn vader een privé familiekamer hadden. Maar goed ik zat dus weer in zo'n familiekamer in hetzelfde ziekenhuis met dezelfde angst. En ik was dit keer alleen. Had geen moeder bij me geen man, geen zus niemand. Niet veel later komt er een verpleegkundige de kamer binnen, het was voor die andere vrouw. Ook dat vond ik wat apart neem die vrouw even apart, of vraag mij de kamer uit te gaan. Maar goed daar dacht ik toen totaal niet bij na.

Enkele minuten laten komt ze naar mij, ze vertelt me dat mijn man een groot hartinfarct heeft gehad, en hij aan allerlei toeters en bellen lag. Dus dat ik niet moest schrikken als ik hem zou zien, omdat er vocht achter zijn longen zat heeft hij ook een zuurstofmasker op. Ik vond het allemaal prima, want hij leefde dus nog, en zou mij graag even willen zien. Een opluchting van jewelste tot ze tegen me zei; als uw man naar de afgrond zakt (letterlijk haar woorden) dan moet die worden overgebracht naar de IC. De voor mij zo gevreesde IC, want daar overleed mijn vader, precies hier ik kan er zo naar toe lopen. Ik heb echt nooit begrepen waarom ze die woordkeus gebruikte. Het klonk heel erg naar.

Ik liep achter haar aan naar mijn man, in kamer vier. Hij lag inderdaad aan allerlei slangetjes, plakkers, en een masker. Ik moest huilen, heel hard huilen van opluchting van alles wat er die ochtend gebeurd was. Niet veel later kwamen er inderdaad mannen met blauwe pakken binnen gelopen die waren van de IC-afdeling maar al snel werd duidelijk dat hij daar niet heen hoefde.

Ze vertellen me wat er gebeurd is. Hij heeft een katheter en een stent gekregen, er zou nog iets gedotterd moeten worden, maar das zorg voor later nu is het tijd om aan te sterken. Niet lang nadat ik bij hem was, had hij dorst hij deed zijn zuurstofmasker af, en ik kuste heb pakte hem vast en vertelde hoeveel ik van hem hield. 

Zijn bloeddruk is altijd een dingetje geweest vaak aan de lage kant, maar nu was die wel extreem laag dus elke 15 minuten zouden ze zijn bloeddruk komen meten. 

Maar hij was zo moe, dat ik hem even lekker liet slapen en een rondje om het ziekenhuis ging. Hopende dat als ik terug was er wat meer bekend zou zijn, ik een arts zou zien, en de corona uitslag er zou zijn. Pakte een bakkie koffie, ging naar buiten en mijn moeder bellen. 

Wordt vervolgd!