'Je vraagt of het ook mogelijk is om te gaan slapen en niet meer wakker te worden'

Onzichtbaar

Over drie dagen zal je leven hier op aarde stoppen. Tot die tijd is het belangrijk voor je om afscheid te nemen van de mensen die je dierbaar zijn. Dit staat allemaal gepland voor de komende dagen.

Je bent nog maar zes weken ziek, heel erg ziek.

Je berust in een afscheid, dat volgens jou een warm afscheid moet zijn. Je hondje komt met je vrouw mee, je hebt je rust nodig om een beetje energie te verdelen over de dag en nog waardevolle momenten samen te hebben met je dierbaren. Alles is besproken voor over drie dagen, je hebt uitgesproken wie je op deze dag graag bij je wilt.

Je bent twee dagen bij ons op de hospice, als je situatie ineens veranderd. Heel erg benauwd, koud zweten en een hele trage hartslag maken dat ik mijn collega roep. Samen gaan we het gesprek met je aan, hoe jij je voelt, wat wij zien en dat, met jou goedkeuren, de arts wordt gebeld. Ik bel je vrouw met de vraag om te komen, omdat jij dat graag wilt.

Samen met de arts ga ik naar je toe, ik ga op een afstandje zitten en laat de arts nu het gesprek doen. Ik merk dat deze het ook erg lastig vindt, je eigen regie is heel belangrijk voor je, maar we zien en er wordt naar je uitgesproken dat “over drie dagen” erg ver weg is. De opties worden met je besproken wat mogelijk is. Pijnstilling omhoog, dat ook meteen kan zorgen voor minder benauwdheid. Je vraagt of het ook mogelijk is om te gaan slapen en niet meer wakker te worden. Dit is bij opname aan je voorgelegd als optie als het ondragelijk wordt. Je geeft zelf aan dat je je heel naar voelt: "Mijn hoofd zit zo vol, en zegt wat anders dan mijn lijf nu doet, ik kan eigenlijk niet meer."

Je vrouw komt bij je staan, het gesprek is zo intiem! De aanrakingen, kussen die worden gegeven, de liefde die ik zie en voel. De stilte die valt, er wordt even niets gezegd, maar zoveel gevoeld!

Ik voel me hier teveel, ik wil hier eigenlijk helemaal niet zitten, dit is zoiets van jullie samen. Aan de andere kant zijn we nodig voor vragen die er komen. Ik zou zo graag even onzichtbaar willen zijn, of een schim op de muur, zodat ik er even niet zichtbaar bij ben. Voor jullie.

Ik voel mijn ogen nat worden, ik zie dit bij de arts ook, die aan de andere kant van het bed bij je zit. Hij zegt niets, kijkt me aan en kijkt weer naar jou.

Je beslist zelf dat het klaar is, dat je wilt slapen en niet meer wakker wilt worden, omdat je niet meer kan. En dan zeg je: "Haal die infuuszak er dan ook maar af, die is niet meer nodig, hoe lang duurt het voor je medicatie komt geven?"

De arts knikt me aan en zegt zonder woorden: "Kom, we gaan." Eenmaal op de gang slaken we beide een zucht, moeten even slikken en spreken we nog even na. Samen met mijn collega zorgen we ervoor dat je kan gaan slapen. Ik praat nadien nog met familie na, ze zijn voor nu tevreden. Ik geef je vrouw een knuffel voor ik naar huis ga en verdwijn stilletjes naar huis. Voor hen onzichtbaar. Ik weet dat ik je morgen niet weer zie.

Goede reis, beste man!