Jannet - 'Vaak gaan we in gevecht, met de ziekte, de behandeling en onszelf'

Tijdens onze eerste ontmoeting op de mamapoli vraagt ze me of ik de operatie doe. Zoveel vertrouwen heeft ze blijkbaar in me. Maar dan moet ik lachen… Ik neem veel taken van de arts over, maar niet de operatie. De tumor in haar borst is groot, maar kan er makkelijk uit. Daarom besluiten we samen met de chirurg om eerst te opereren. Na de operatie blijkt er een micrometastase (uitzaaiing) in haar oksel te zitten en de tumor heeft een snelle delingsgraad, wat betekent dat hij agressief is. Alle reden om alles uit de kast te halen om haar weer beter te maken.

We hebben vanaf het eerste moment een klik, zijn even oud. Ze komt meestal samen met haar partner, is vrij nuchter en wil vooral doorgaan en er niet te veel bij stilstaan. Haar werk bij een boekhandel en haar eigen schoonheidssalon wil ze zo lang mogelijk aanhouden. Het geeft haar afleiding en minder tijd om over alle shit na te denken. Het valt me op dat ze bij alles vanuit de derde persoon praat. Als ik dit aankaart, herkent ze het wel. Het is haar manier om het nog niet echt binnen te laten komen.

Ze zal eerst bestraald gaan worden op haar borst en oksel en daarna komt de chemotherapie. Er wordt een afspraak geregeld bij de radiotherapeut en de oncoloog. Een paar dagen na het gesprek met de oncoloog, belt ze me. Ze voelt zoveel weerstand tegen de behandeling met chemotherapie. De oncoloog heeft alles goed uitgelegd en de noodzaak ziet ze wel in, maar het voelt niet goed.

Ze vindt het moeilijk om onder woorden te brengen wat die weerstand is. Het is niet per se angst om kaal te worden, maar het voelt voor haar zo groot en zal zoveel invloed hebben op haar dagelijks leven... En juist dat ‘gewone’ houdt haar op de been. Ik weet dat overtuigen haar niet zal helpen, dus vraag ik haar wat ze nodig heeft om de knoop te kunnen doorhakken. Dan komt het hoge woord eruit.

Ze wil een second opinion in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis, maar vindt het moeilijk om te vragen. Ze is bang om mij teleur te stellen. Ik ben echter blij dat ze het zegt. Nee, ze stelt me niet teleur. Een second opinion is er niet voor niets. Het helpt om iemand met een frisse blik naar jouw situatie te laten kijken en het kan een bevestiging zijn van opties en helpen een keuze te maken. Gelukkig kan ze snel terecht. Het advies blijft hetzelfde.

Ze vraagt me of ik op de eerste chemodag even bij haar langs wil gaan op de kurenkamer. Eigenlijk mag het niet vanwege corona, maar ik besluit een aantal van mijn boeken op de kurenkamer te brengen als inkijkexemplaar, zodat we elkaar toch even kort kunnen zien. Het geeft haar vertrouwen. Ik ben er als ze me nodig heeft, ook al kan ze het heel goed zelf. Een blik en een bemoedigend woord kunnen net dat verschil maken.

Terwijl ze nog middenin de chemo zit, maakt ze weer een afspraak met me. Ze ziet bleek en draagt een speciaal mutsje omdat ze kaal geworden is. Ondanks al haar goede voornemens en nuchtere kijk op dingen, is ze het zat en voelt ze weer die enorme weerstand in zichzelf tegen de chemo. Ze wil stoppen en vraagt eigenlijk mijn goedkeuring; een soort van second opinion ter bevestiging dat het oké is.

Niemand wil ziek zijn en al helemaal niet ziek gemaakt worden. Vaak gaan we in gevecht, met de ziekte, de behandeling en onszelf. Verlangend naar het ‘oude leven’ waar alles nog gewoon was, zonder al teveel zorgen. Wendy ook. Het is een proces van rouw, jezelf tegenkomen; met vallen en opstaan leren van het leven. En Wendy? Met Wendy komt het wel goed. Kleine stapjes…