'Ik zie haar lichaam ontspannen en dat is een prachtig gezicht'

Het verhaal van Ariëlle

Ze is verwezen door de oncoloog naar mij. Drie jaar na de diagnose borstkanker is ze gestopt met de hormonale therapie, want het gaat niet meer. Alle soorten heeft ze geprobeerd, maar ze blijft zoveel klachten houden van haar spieren en gewrichten dat het wel klaar is. Stoppen van de behandeling heeft voor haar echter ook een keerzijde, want daarmee is de angst dat de ziekte weer terugkomt in alle hevigheid losgebarsten.

“Weet je Jannet, ik heb nu vier jaar strijd achter de rug, een jaar van chemo, operatie en bestralingen en drie jaren hormonale therapie en nu ik mijn zwaard mag laten zakken heb ik het gevoel dat ik ieder moment in mijn rug gestoken kan worden, zo bang ben ik dat het weer terugkomt.”

We praten er een tijdje over, hoe het was, toen en nu en ondanks dat ze vertelt dat ze haar zwaard heeft laten zakken zie ik het niet aan haar lichaam. Het staat nog vol spanning, opgeladen voor misschien wel een nieuwe oorlog, overprikkeld en alert. Uit haar mond blijven de woorden stromen, maar haar handen blijven als vuisten op haar knieën liggen, klaar om toe te slaan.

Ik besluit het gesprek even een andere richting op te sturen om te zien of haar lichaam meegaat in die beweging en zal verzachten, dus vraag ik haar naar thuis. Ze heeft drie volwassen zoons, waarvan er nog één thuis woont. Hij zit in zijn laatste studiejaar en past goed op haar. “Soms heel irritant hoor, want dan roept hij voor ik maar een stap heb gezet al ‘zou je dat nou wel doen ma’ en dat is natuurlijk lief bedoeld, maar daar kan ik zo kribbig van worden. Dan ben je beter en dan bemoeien ze zich nog overal mee. Ik weet heus wel dat ik nog niet alles kan, maar ik wil zoveel mogelijk zijn wie ik was.” Haar knokkels zijn inmiddels wit en haar kaak staat helemaal strak van de kiezen die op elkaar worden gedrukt.

Ik blijf even stil en wacht tot ze mijn ogen weer heeft gevonden. Met gebogen hoofd kijkt ze schuin omhoog om even te checken of ik er nog ben en dan zucht ze een keer diep: “Ik ben bang, maar vooral boos hè?” Ik knik. “Ik wil zo graag de oude worden, misschien wel tegen beter in, maar daar moeten ze zich dan niet mee bemoeien want dan gaat het me nooit lukken.” “Klinkt als een behoorlijke strijd, vechten tegen je omgeving, maar ook tegen jezelf”, zeg ik.

Ze vertelt over haar collega’s die ongevraagd taken van haar overnemen, over haar baas die nog steeds iedere twee weken even bij haar langskomt om te kijken of alles lukt (zelfs na 3 jaar!), over haar moeder die nog altijd iedere maand even haar ramen komt lappen. “En wat vertelt jouw lichaam jou?” Ze kijkt me even aan en haalt haar schouders op, alsof ze de vraag niet begrijpt. “Laten we makkelijk beginnen en kijk eens naar jouw handen en vertel me daar iets over.”

“Ik mag mijn nagels weleens lakken en mijn handen zijn oud geworden”, zegt ze. Wanneer ik haar vraag naar de vorm ziet ze pas hoe ze nog steeds gebald zijn en mogen ze eindelijk een beetje ontspannen. “Jeetje, dat voel ik dus niet eens meer…” Is haar constatering. “Wat raar, want nu we het er zo over hebben voel ik ook dat mijn schouders best strak staan en het is net alsof er een band om mijn borst strak aangetrokken wordt, komt zeker van dat oorlogsharnas”, grapt ze er achteraan.

“Wat heb je nodig om jouw strijd te winnen?” Ze zucht nog eens diep. “Ik denk dat ik als enige nog in de loopgraaf lig en dat de oorlog allang voorbij is. Misschien moet ik mij eens bezig gaan houden met de wederopbouw, maar dat vind ik zo spannend, want ik weet niet wat ik dan wil. Ik dacht altijd terug naar het oude, want dat ken ik al, maar eigenlijk is dat het ook niet.” Met behulp van een kaartspel (kernkwaliteitenspel), vraag ik haar wat ze sowieso mee wil nemen aan eigenschappen en kwaliteiten die ze al bezit en dat is blijkbaar een mooie ingang. “Humor wil ik meenemen en doorzettingsvermogen, de liefde en verbinding”, vertelt ze. Samen kijken we hoe ze dat concreet kan maken en dan ziet ze dat ze medestrijders heeft: haar zoons, haar collega’s, haar moeder en ik zie haar lichaam ontspannen en dat is een prachtig gezicht. “Kijk eens naar je handen” zeg ik. Ze steekt ze een klein stukje de lucht in, open, ontvangend en er verschijnt een grote grijns op haar gezicht. We maken een nieuwe afspraak en nadat we afscheid hebben genomen zie ik iemand die al draaiend met haar open handen de wachtkamer uitloopt. Het eerste stapje is gezet.