'Ik ga dood, maar voor nu leef ik, iedere dag en ieder moment'

Leven tot het leven helemaal geleefd is!

‘Goedemorgen’, zeg ik vrolijk als ik binnenstap via de achterdeur. Iets wat heel normaal is hier in ons dorp. De vrouw van halverwege de 50 kijkt op en roept opgewekt: ‘Hé, ben je er weer eens?’

Ik ga even naast haar zitten op de bank en observeer haar van boven tot beneden. In het dossier las ik dat ze hard achteruitgegaan is de afgelopen tijd. ‘Laat mij raden, je gaat nu vragen hoe het met mij is?’, zegt ze met een wenkbrauw flink opgetrokken. ‘Nee’, antwoord ik. Waarna ze mij met twee opgetrokken wenkbrauwen aankijkt.

Ik glimlach. ‘Hoe heb je de afgelopen tijd beleefd?’, vraag ik. Ze begint te lachen en ze vertelt in geur en kleur over de leuke dingen die ze de afgelopen tijd heeft gedaan. Uitjes met familie, een reisje met stichting Ambulancewens, maar vooral ook de kleine momenten die haar leven rijk maken. Ze straalt en haar ogen glimmen als ze dit vertelt.

Daarna vertelt ze wat ze allemaal nog wil gaan doen. Morgen, volgende week en volgende maand. Met daarbij ook nog een hele lijst van dingen die volgend jaar nog op de planning staan. Nadat ze dit zegt, kijkt ze afwachtend naar mijn reactie. ‘Wat een ontzettend mooie lijst aan mooie en leuke dingen’, zeg ik.

Ze ligt op bed op haar zij als ik haar de zorg aan het geven ben. Ik hoor haar zacht zeggen: ‘Jij zegt niet dat ik doodga en de uitjes waarschijnlijk toch niet ga halen’. Ik sta met mijn handen vol spuitjes en lijntjes even stil. ‘Nee, ik denk dat je zelf heel goed weet wat wel gaat en wat niet. En ik wil juist graag ook horen over het leven.’ Ondertussen ga ik verder waar ik mee bezig ben.

‘We gaan allemaal dood en het is heel rot om dat steeds te horen van familie, verpleging en vooral artsen. En het is helemaal rot als ze zeggen, we kunnen niets meer voor u doen’, zegt ze. ‘Wat doet dat met je als ze dat zeggen?’, vraag ik. ‘Het geeft mij het gevoel dat ik er al niet meer bij hoor en dat de zorg mij in de steek laat. Dat doen jullie toch niet?’, vraagt ze er snel achteraan.

Ik leg mijn hand op haar schouder. ‘We laten je zeker niet in de steek en deel maar vooral heel veel over het leven, want leven, dat doe je tot aan de dood’, zeg ik. Ze legt haar hand op die van mij die op haar schouder rust.

Als ik klaar ben met de zorg zeg ik gedag: ‘Bedankt voor het delen’. ‘Jij voor het luisteren’, zegt ze. Bij de deur zwaait ze mij uit en roept met een grote glimlach hard door de straat: ‘Ik ga dood, maar voor nu leef ik, iedere dag en ieder moment.'