‘Bijna twee uur ben ik bezig geweest om materialen te regelen voor een palliatieve patiënt’

????, ?? ??? ??? ????? ???????…

Vanmorgen stap ik binnen bij deze jonge man van halverwege de veertig. Hij ziet bleek, grauw en je ziet duidelijk dat hij behoorlijk wat kilo’s is verloren de afgelopen tijd. Uit zijn neus hangt een slangetje. In de overdracht staat dat hij een tumor in zijn darmen heeft, waardoor eten moeizaam gaat. Hij krijgt hiervoor een infuus met voeding om wat op krachten te blijven.

We maken kennis met elkaar en het is al snel duidelijk dat onze overdracht niet kloppend is. Eten ging helemaal niet meer, omdat de darm volledig is afgesloten. Hij heeft een maaghevel gekregen, een slangetje die via de neus naar de maag gaat om de maagsappen die niet meer via de darmen naar buiten kunnen af te voeren. Hij mag niets meer eten.

Ik sluit het infuus aan en we spreken af dat ik hem vandaag niet helemaal ga overvallen met vragen, maar dat we morgen de verdere intake doen. ‘Eerst even bij komen van de reis en het weer thuis zijn’, zeg ik hem. Zichtbaar opgelucht kruipt hij op de bank met een fleece kleedje.

Als ik in de auto stap zucht ik even diep. Ik weet al wat mij te wachten staat. Dit gaat een middagje bellen worden om spullen te regelen. Ik rij naar kantoor terwijl mijn dienst er eigenlijk op zit. Ik pak een kop thee, een goede bureaustoel en maak het mijzelf comfortabel.

Daar gaan we... De reis van de bestelling van de maaghevel en alle bijbehorende materialen. Eerst bel ik het ziekenhuis. Ik krijg de telefoniste aan de telefoon, die verbindt mij door met de secretaresse van de afdeling. Deze luistert niet naar mijn vraag, maar die verbindt mij dan weer door met de verpleegkundige waarna de verpleegkundige zegt: ‘O, ik kan je niet helpen met een machtiging. Daar heb je de dokter voor nodig.’ Wederom een doorverbinding. 22 minuten later heb ik een machtiging.

Daar gaan we. Ik begin mijn reis bij medische voeding van Mediq, omdat ik daar, na een lange bel-reis, vorige keer geholpen werd. Hier sta ik 13 minuten in de wacht. Waarna ik het antwoord mag ontvangen: ‘Sorry mevrouw, wij gaan niet over de maaghevels.’ Ik probeer met nog een beetje druk haar mij toch te laten helpen maar tevergeefs. Op mijn vraag: ‘Wie kan mij wel helpen?’ verbindt ze mij door.

Na zeven minuten in de wacht krijg ik te horen: ‘Goedemiddag, continentie zorg Mediq, wat kan ik voor u doen?’ Opnieuw vertel ik mijn verhaal. Opnieuw krijg ik het antwoord: ‘Ik kan u helaas niet helpen.’ Waar moet ik dan zijn? ‘Medische voeding misschien?’ Ik reageer iets geïrriteerd. Ik leg haar uit dat die mij zojuist doorverwezen heeft naar hier. Ze verbindt mij uiteindelijk door, maar geen idee waarnaartoe.

Na 17 minuten krijg ik de afdeling infuustherapie aan de telefoon. Opnieuw doe ik mijn verhaal. ‘Sorry mevrouw ik kan u niet helpen.’ Mijn stem klinkt ondertussen boos. ‘Ik wil dat jullie mij nu gaan helpen of je verbindt mij maar door met de manager.’ Uiteindelijk krijg ik binnen twee minuten een manager aan de telefoon. Die neemt met mij de bestelling door en zorgt ervoor dat de levering de volgende dag in huis is. Ik vraag haar waar ik de volgende keer moet zijn. Haar antwoord is: ‘Medische voeding’. Ze biedt haar excuus aan en beloofd hier mee aan de slag te gaan.

Gefrustreerd hang ik op. Bijna twee uur ben ik bezig geweest om materialen te regelen voor een palliatieve patiënt. Twee uur die ik had kunnen besteden aan mijn patiënten. Of in dit geval aan ook mijn kostbare vrije tijd.

Twee uur aan bureaucratie, Twee uur aan frustratie, Twee uur aan onnodige handelingen! Laat ons weer doen waar we voor zijn…