'Hij wil haar zeker niet kwijt, maar wil haar al helemaal niet zien lijden'

Niet onderzoeken is ook een optie

Sinds het moment dat er bij haar kanker werd vastgesteld, wil ze geen onderzoeken meer. Niet meer naar het ziekenhuis. Gewoon, thuisblijven. O, tenzij ze last krijgt van heftige pijn, dan wil ze wel graag bestraling tegen de pijn. Ze heeft een bewuste keuze gemaakt voor dit beleid. Nadat ze dit heeft afgestemd met de huisarts en de wijkverpleging, heeft ze dit ook met haar kinderen besproken. Deze staan volledig achter haar besluit: ze willen het beste voor moeder, en sluiten zich aan bij het richten op comfort in plaats van alles uit de kast te trekken. Eigenlijk begon het allemaal bij de vraag van de oncoloog. 'Wilt u nog wel verder onderzocht worden? Niet onderzoeken is ook een optie', vroeg de oncoloog, nadat vast werd gesteld dat er sprake was van kanker. Ze had er niet lang over na hoeven denken en vertelde al snel wat ze wilde.

Voor haar partner was het wel een lastige beslissing. Haar man wilde graag aansluiten bij de wensen van zijn vrouw, maar dit ging in tegen zijn eigen wens: zijn vrouw zo lang mogelijk bij zich houden. Ik merkte dat er een spanning heerste in huis. De vrouw vroeg op een gegeven moment mij om hulp om dit bespreekbaar te maken met haar man, wat ik natuurlijk graag wilde doen. We hadden immers al een goede vertrouwensrelatie opgebouwd en ik zag ook de duidelijk uitgesproken wens om niet meer verder te onderzoeken en/of te behandelen.

In het gesprek kwam naar voren wat hem dwars zat: hij gaf aan niet goed in staat te zijn om afscheid te nemen. De diagnose was bij hem ingeslagen als een bom, terwijl zij het vrij gelaten over zich heen had laten komen. Ze hadden er samen niet veel over gesproken, waardoor hij met veel opgekropte emoties en gedachten zat. Hij snapte ergens wel dat ze niet graag meer naar het ziekenhuis wilde, maar had aan de andere kant niet door wat een eventuele behandeling zou betekenen. De behandeling zou een enorme impact hebben op de kwaliteit van leven van zijn vrouw. Daarnaast zou het niet zo zijn dat de kanker volledig verdwenen zou zijn na de behandeling, maar ze zou wel langer kunnen blijven leven. Hoelang dan? De schatting van de oncoloog was enkele maanden. Maximaal een jaar. Een jaar met pijn, haaruitval, vermoeidheid en flinke achteruitgang. Ik schets dit beeld aan hem. Aan het einde van het gesprek begrijpt hij de keuze van zijn vrouw. Hij wil haar zeker niet kwijt, maar wil haar al helemaal niet zien lijden. Aan de andere kant begreep zij haar man nu ook beter. Ze snapte dat het voor hem ook niet niks was om te horen dat zijn vrouw kanker heeft. Eerder had ze hier niet bij stilgestaan en had zich meer gefocust op zichzelf. Het is een emotioneel gesprek. Deels praten ze met mij, maar grotendeels met elkaar.

Een tijdje later kom ik weer bij ze langs. Zij zit in de stoel, hij zit op de bank. De spanning, die ik eerder had gevoeld, was er niet meer. Ze zaten weer op dezelfde lijn en begrepen elkaar. De rust doet beiden goed. Ze geven allebei aan het nog steeds heel fijn te hebben gevonden om het gesprek aan te gaan. Voor mij had het gesprek een minder grote lading: ik stuurde met name erop aan dat ze met elkaar praatten. Echter, de impact die dit gesprek had op de relatie van de man en de vrouw, die raakt me veel meer.