'Als ik zo naar de man kijk, gok ik erop dat hij het eind van de volgende week niet gaat halen'

‘Het is goed zo, voor ons pap’

Hij ontving pas een week thuiszorg van ons team. Daarvoor had hij ook al wel thuiszorg, maar hij was overgestapt van aanbieder. Het is altijd even wennen en afstemmen op elkaar in het begin. Ik was er inmiddels drie keer geweest en we kregen snel een goede band. Ik schrok toen zijn zoon belde. Hij had nog een hersenbloeding gehad. We hadden het er in die eerst week al over gehad dat dit zou kunnen gebeuren. En dat hij dan niet meer naar het ziekenhuis wilde. Thuisblijven, met zoveel mogelijk comfort, dat was zijn wens. De huisarts voorzag in deze wens en stuurde hem niet meer naar het ziekenhuis. De medicatie werd herzien en er werd gestart met pijnstilling. Alles om het comfort te bevorderen.

Bij binnenkomst ligt hij op zijn rug te slapen. Ik leg een hand op zijn schouder en hij ontwaakt langzaam. Het duurt even voor hij me herkent. Dan verschijnt er een brede glimlach op zijn gezicht. Ik vraag of hij pijn heeft. Dit blijkt niet het geval. Ook is hij niet benauwd. En niet moe. Ik leg de deken wat meer over hem heen en neem plaats naast het bed. Hij is alweer in slaap gevallen.

Zijn zoon vertelt dat het de laatste twee dagen hard achteruitgaat. De man slaapt het grootste deel van de dag. Eten zit er niet meer in. Drinken gaat moeizaam, slokjes verspreid over de dag. De kinderen hebben er vrede mee: "Het is goed zo, voor ons pap", zegt zijn zoon. Ik vraag hoe het met de zoon is. Of hij het nog wel volhoudt. Hij vertelt me dat hij en zijn twee zussen afwisselend aanwezig zijn bij vader. Ze hebben een rooster gemaakt en allemaal verlof opgenomen om er te kunnen zijn voor vader. Dag en nacht zijn ze aanwezig. Als ik zo naar de man kijk, gok ik erop dat hij het eind van de volgende week niet gaat halen.

We praten over vroeger, hoe de vader geweest is en hoe fijn het bij hen thuis altijd was. Dit vind ik altijd geweldige gesprekken; over vroeger. Ontdekken hoe iemands leven is geweest en alle bijzondere gebeurtenissen te horen. Nu ook. De zoon vertelt hoe zijn vader in de oorlog Joodse onderduikers in huis had. Hoe hij ervoor zorgde dat ze niet ontdekt werden. Hoe deze mensen het gezin voor altijd dankbaar zijn gebleven en dat ze nog steeds contact hadden met elkaar. De zoon vertelt dat zijn vader docent is geweest. Niet zo'n strenge, die leerlingen sloeg met een liniaal, maar een lieve. Ik kijk naar de man in het bed. Wat een verhalen. En nu is het op. Zijn lichaam is op.

Vijf dagen later overlijdt hij. Omringt door zijn kinderen, thuis, zoals hij gewild had. Naast hem een kandelaar met brandende kaarsen, een zevenarmige menora.