'"Ik kom er meteen aan", zeg ik, terwijl ik mijn tas van tafel gris'

‘Ik kom er meteen aan!’

Van mijn collega's begreep ik dat ze al enkele dagen niet zo lekker was. Ze was moe, had afwisselend een hoge en lage suikerspiegel in het bloed en ze had koorts. Ze kwam haar bed niet meer uit, omdat ze daar de energie niet voor had. Daarnaast was ze misselijk en duizelig.

Samen met haar man woont ze in een seniorenwoning midden in het dorp. De woning is van alle gemakken voorzien: een slaap- en badkamer op de begane vloer, een traplift en genoeg ruimte om met een rolstoel door het huis te bewegen. Ze waren enkele jaren geleden naar dit huis verhuisd; om alvast voorbereid te zijn op de toekomst. Zij had sinds een jaar of twee thuiszorg, omdat het zelfstandig douchen niet meer lukte. Hij had hier geen problemen mee en hielp zijn vrouw waar mogelijk.

De telefoon gaat. Het is de man van de client. Het gaat plotseling niet goed met zijn vrouw. Ze ligt in bed en lijkt niet meer goed te reageren op aanspreken. Ik vraag hem om te controleren of ze nog wel ademt. Gelukkig, ze ademt nog. 'Ik kom er meteen aan', zeg ik, terwijl ik mijn tas van tafel gris en het kantoor verlaat. Wanneer ik bij het huis aankom, loop ik achterom naar binnen. Ik zie haar man met een verontruste blik op zijn gezicht. In de woonkamer zitten ook de dochter en de schoonzoon. Ik begroet ze kort en loop door naar de slaapkamer. Inmiddels is ze weer goed wakker. Als ik haar aanspreek, reageert ze niet zo opgewekt als ik van haar gewend ben. Uit mijn tas haal ik de stethoscoop en bloeddrukmeter. Ik meet de bloeddruk, hartslag en ademhaling. Daarna meet ik de bloedsuikerspiegel. Er is niks afwijkend. Ondertussen praten we en stel ik haar gerust. Echter, heb ik er geen gerust gevoel bij. Ik kan er niet goed de vinger op leggen wat er met haar aan de hand is. 'Vindt u het goed als ik toch even bel met de huisartsenpost?', vraag ik haar. Dat vindt ze prima.

Ik krijg de dienstdoende huisarts aan de telefoon en leg de situatie uit. Ze geeft aan dat ze er meteen aan komt. Tijdens het wachten op de arts, stel ik familie gerust en leg ik uit wat ik heb gedaan en wat er nu gaat gebeuren. Ze geven aan dat ze blij zijn dat ik er ben en zo resoluut reageer op de situatie.

De huisarts stapt nog geen tien minuten later binnen. We bespreken de situatie nog even kort door en ze voert lichamelijk onderzoek uit bij de vrouw. Ze kijkt in de oren van de vrouw en ziet wat er aan de hand is: een fikse ontsteking in de gehoorgang, waardoor het evenwichtsorgaan niet meer goed werkt. Hierdoor ontstaat de duizeligheid, de koorts en de misselijkheid. Het lichaam reageert op deze afwijkingen en de bloedsuikerspiegel schommelt hierdoor. Al met al een logische verklaring die gelukkig minder ernstig is dan wat ik had verwacht toen ik het telefoontje van haar man kreeg. De therapie is simpel: een paar dagen rust en de oren druppelen.

De huisarts pakt haar tas in en vertrekt. Ik geef bij familie aan dat ze heel goed hebben gehandeld door meteen naar de thuiszorg te bellen. Ik druk ze op het hart dat ze dag en nacht mogen bellen als er iets is of als de situatie plotseling verandert. Ze bedanken me uitgebreid en ik vertrek richting kantoor. Het duurt een aantal dagen, maar dan is ze weer de oude.